ROZDZIAŁ XIX.

Pojedynek na szable.

 

Art. 272.

Jeszcze przed orężnym spotkaniem powinni sekundanci przekonać się, czy klient ich zna zasady honorowe, których będzie musiał przy starciu przestrzegać — ewentualnie są zobowiązani go dokładnie o obowiązkach walczących poinformować.

Art. 273.

Sekundanci wraz ze swymi klientami powinni stawić się na miejscu punktualnie. Tolerowane może być opóźnienie co najwyżej 15 minutowe. Opóźnienie większe uważa się za uchylenie od pojedynku.

Jedynie wyższa siła lub nadzwyczaj ważne okoliczności przedstawione i udowodnione przez sekundantów osoby na miejsce nieprzybyłej, mogą spowodować odłożenie pojedynku.

Przy pojedynkach pistoletowych należy zaniechać t. zw. „ostrzelania placu".

Art. 274.

Skoro strony zjawią się na miejscu, winne natychmiast rozebrać się do pasa, zdjąć koszulę — po czym lekarze założą wszystkie warunkami starcia dopuszczone bandaże.

Nie jest dopuszczalnym, aby sekundanci sami bandażowali swoich klientów.

Art. 275.

Osobie o słabym wzroku wolno przy pojedynku pozostać w okularach.

Art. 276.

Kierujący pojedynkiem wyznacza przeciwnikom miejsca, odległe od siebie na 3 m., na których staną przeciwnicy, a obok nich sekundanci.

Art. 277.

Skoro wszyscy zajmą swoje stanowiska, prowadzący pojedynek zwraca się do przeciwników z krótkim pouczeniem o dobrodziejstwie rycerskiego załatwienia sporu pojedynkiem oraz o warunkach starcia, których strony mają się trzymać, wreszcie o komendzie.

Art. 278.

Kierujący pojedynkiem podczas tego używa czterech komend: l. „Baczność!” — 2. „Złóż się!” — 3. „Bij!” ¾ 4. „Stój!”

Art. 279.

Komenda pierwsza: „Baczność!” odnosi się nie tylko do przeciwników, ale i do sekundantów, którzy winni na tę komendę zająć stanowiska w odległości l m. od boku klienta.

Nie wolno sekundantom stanąć tak blisko klienta, by prawe ramię sekundanta znajdowało się nieopodal lewego boku klienta.

Art. 280.

Stary, średniowiecza sięgający zwyczaj, dozwala sekundantom ustawienia się obok klienta z bronią w ręku.

Koniec broni ma sekundant zwrócić ku ziemi.

Art. 281.

Na komendę: „Złóż się!” wręczają sekundanci swym klientom szable, a ci składają sobie nimi wzajemny ukłon, oraz stają w pozycjach zasadniczych.

Art. 282.

Dopiero wówczas, gdy obaj przeciwnicy przyjęli postawy zasadnicze, daje kierujący starcia komendę: „Bij!”

Art. 283.

Bezpośrednio po tej komendzie wolno obu przeciwnikom wykonywać szereg dowolnych cięć, zmierzających do ranienia przeciwnika, z tym jednak zastrzeżeniem, iż przedmiotem ataku może być górna część ciała przeciwnika do pasa. Wszystkie cięcia zadane niżej, dyskwalifikują honorowo uderzającego.

Art. 284.

Atak wolno prowadzić aż do wydania przez kierującego pojedynkiem komendy: „Stój!” Każde cięcie zadane po tej komendzie, pociąga za sobą niehonorowość uderzającego, wyjąwszy jeden wypadek:

Obrażonemu, o ile został ranny, wolno mimo komendy „Stój!”, repostować.

Art. 285.

Obowiązkiem kierującego (prowadzącego) pojedynkiem jest bezstronne baczenie, ażeby przebieg pojedynku miał charakter spotkania rycerskiego, niedopuszczającego do przekroczenia jakiegokolwiek postanowienia honorowego.

Art. 286.

Po komendzie: „Stój!” — winni sekundanci swym klientom bezzwłocznie odebrać broń.

Art. 287.

Komendę „Stój!” daje kierujący w następujących wypadkach:

a) jeżeli jednemu z walczących broń wypadnie lub zostanie wytrąconą;

b) jeżeli jeden z przeciwników upada, albo traci równowagę;

c) jeżeli pęknie klinga;

d) jeżeli padnie słowo obraźliwe;

e) jeżeli jeden z walczących zostaje raniony;

f) jeżeli ktokolwiek z obecnych w jakikolwiek sposób dopuszcza się złamania zasad honorowych;

g) aby urządzić pauzę, ustanowioną warunkami spotkania przez sekundantów.

Art. 288.

Jeżeli jeden z walczących zostaje rozbrojony, natenczas po komendzie „Stój!” winni sekundanci tegoż szablę z ziemi podnieść, dać lekarzowi do dezynfekcji, a następnie wręczyć na powrót klientowi.

Art. 289.

Po zarządzonej z jakiegokolwiek powodu przerwie, kierujący podejmując dalszą walkę, musi rozpocząć od: „Baczność!” i t. d.

Art. 290.

O ile jeden z walczyć mających, cierpi na wadę serca lub astmę, lekarze po stwierdzeniu tejże, mogą oznaczyć czas walki, jednakowoż najmniej 2 minutowy.

Art. 291.

Jeżeli jednemu z walczących pęknie klinga, natychmiast przeciwnik ma go uważać za rozbrojonego i na takiego uderzyć nie może.

Sekundanci podają temuż zapasową szablę.

Art. 292.

Jeżeli jeden z walczących pada na ziemię, traci równowagę, albo poślizgnął się — natenczas uderzać na niego nie wolno.

Art. 293.

O ile pojedynek ma być prowadzony do zupełnej niezdolności do walki, w razie zranienia jednego z walczących, po oglądnięciu rany przez lekarza, należy walkę podjąć dalej.

Art. 294.

O ile sekundanci po zbadaniu rany postanowią dalszą walkę, natenczas przed jej rozpoczęciem powinien lekarz ranę przemyć, opatrzyć i upływ krwi zatamować. Sekundanci ranionego mogą zażądać na ten cel pauzy od 5—10 minut, po upływie których należy podjąć walkę na zasadzie powyższych przepisów.

Art. 295.

Po tego rodzaju podjęciu walki winien baczyć kierujący pojedynkiem na ranionego i na każde żądanie tegoż zarządzić przerwę walki i pauzę. Jeżeli w czasie walki otworzą się rany, nastąpi krwotok, albo rany walczącemu ból sprawiają — natenczas bez względu na wolę stron, uznaje kierujący pojedynkiem tenże za skończony.

Art. 296.

O ile jeden z walczących uczuje, iż został rannym, czego prowadzący walkę może nie dostrzec — natenczas winien w tył uskoczyć i słowami: „jestem ranny”, uwiadomić swoich sekundantów.

Art. 297.

O ile jeden z walczących zauważył, iż ranił przeciwnika, czego prowadzący walkę nie dojrzał, wówczas winien również w tył odskoczyć i zwrócić się do swych sekundantów ze słowami: „zdaje mi się, iż raniłem”.

Art. 298.

Walczącym wolno zasłonić się przed cięciem bezbronną ręką, natomiast chwytać ręką za broń przeciwnika nie wolno.

Art. 299.

Bezwzględnie wzbronione jest przerzucanie szabli z jednej ręki do drugiej podczas walki.

Art. 300.

Obowiązkiem sekundantów, jako też wszystkich osób obecnych przy pojedynku, jest zachować jak najgłębsze milczenie podczas walki, a poza tem odnosić się do strony przeciwnej z wyszukaną grzecznością.

Art. 301.

Niehonorowym staje się, ktokolwiek z obecnych przy pojedynku którąkolwiek z osób tamże obecnych słownie, przez gesty albo czynnie znieważa.

Art. 302.

Sekundant, który własną szablą chwyta cięcie, padające na swego klienta przed komendą: „Stój!” — staje się niehonorowym.

Art. 303.

W pewnych, ściśle oznaczonych wypadkach, wolno sekundantom dać komendę: „Stój!”. Innych komend wydawać im nie wolno.

Art. 304.

Sekundant może dać komendę: „Stój!” — jeżeli:

a) jeden z walczących został ranny, a kierujący pojedynkiem tego nie zauważył;

b) jeden z walczących obraził drugiego gestem lub słowem;

c) jeden z walczących szablą dotknął ściany lub podłogi. Następuje wówczas dezynfekcja szabli;

d) uchybiono w jakikolwiek sposób zasadom honorowym;

e) jeden z walczących zostaje rozbrojony lub traci równowagę lub pada;

f) jeden z walczących chwycił ręką za broń przeciwnika;

g) pękła klinga;

h) raniony poprzednio, walczyć nie może;

i) jeden z walczących piersią w pierś przeciwnika uderza lub usiłuje uderzyć drugiego koszem rękojeści.

Art. 305.

Bezwarunkowo nie wolno sekundantowi przerwać walki komendą: „Stój!”:

a) jeżeli jeden z walczących traci oddech ze zmęczenia, a nie nadszedł jeszcze czas pauzy zastrzeżonej w warunkach starcia;

b) jeżeli przeciwnicy zbliżyli się tak do siebie, iż walczą piersią w pierś, przestrzegając jednakowoż zasad honorowych;

c) jeżeli jeden z walczących skraca mensurę przy fincie, aby trafić cięciem ciało przeciwnika;

d) jeżeli jeden z walczących cofając się, wyszedł poza ramy zakreślonego do walki miejsca, albo cofając, oparł się plecami o mur albo o inną przeszkodę.

Art. 306.

Jeżeli jeden z przeciwników wskutek nerwowego wstrząśnienia staje się niezdolnym do walki z bronią lub pada w omdleniu na widok krwi — powinni sekundanci spisać odnośny protokół kończący sprawę. Nie wolno odkładać pojedynku na czas późniejszy.

Art. 307.

Walczącym przeciwnikom wolno:

a) po komendzie: „Bij!” wykonywać ciałem ruchy dowolne lub skoki w obrębie zakreślonej przestrzeni jako terenu walki;

b) mimo otrzymanej rany repostować po komendzie: „Stój!”, o ile jest obrażonym;

c) zastanowić walkę po pierwszym zranieniu, o ile jest obrażonym;

d) po skończonym pojedynku złożyć przeproszenie względnie usprawiedliwienie — jeżeli jest obrazicielem.

Art. 308.

Natomiast nie wolno walczącym:

a) podczas walki rozmawiać, przeciwnika znieważać gestami lub słowy, albo przez wołania lub wykrzykniki mylić go;

b) przed komendą: „Bij!” zadawać cięcia;

c) rozmyślnie zadawać cięcia poniżej pasa przeciwnika;

d) bezbronnego lub leżącego na ziemi przeciwnika zranić:

e) bezbronną ręką chwytać szablę przeciwnika;

f) bić przeciwnika koszem rękojeści;

g) kolanami lub innymi częściami ciała dotykać ziemi;

h) ręką, nogą lub ciałem poruszyć przeciwnika;

i) składać przeproszenia lub usprawiedliwienia przed stwierdzeniem zakończenia pojedynku przez sekundantów;

j) przy pojedynku na szpady zasłaniać się ręką przed pchnięciem (przy pojedynku na szable — wolno).