ROZDZIAŁ XVIII.

Broń i amunicja.

 

Art. 261.

Każda strona przynosi ze sobą na miejsce starcia jedną parę broni, uznanej w spisanych poprzednio warunkach za broń danego starcia.

W razie, jeżeli sekundanci nie są zgodni co do faktu, którą parą szabel lub szpad mają się posługiwać przeciwnicy — rozstrzygają spór losowaniem.

Art. 262.

Szable, względnie szpady, muszą być z przedniego materiału sporządzone, przy czym obie sztuki muszą być ściśle jednakowe, co do miary, kształtu i ciężaru.

Szable pojedynkowe muszą odpowiadać następującym wymogom:

a) klinga musi być ostro wyszlifowana, bez rdzy i szczerb;

b) klinga musi być stale i silnie złączona z rękojeścią;

c) punkt ciężkości szabli musi być właściwie rozłożony, w szczególności nie może znajdować się gdzie indziej, jak w odległości 12—15 cm. od rękojeści;

d) ogólny ciężar szabli nie powinien przenosić 600 gramów, — ponieważ jest to waga, uprzystępniająca średniosilnemu mężczyźnie władanie swobodne szablą;

e) o ile warunki starcia nie dopuszczają sztychów, natenczas koniec szabel nie może być naostrzony.

Art. 263.

Przy pojedynku pistoletowym broń i amunicję ma dostarczyć obrażony. Pistolety muszą być tego samego kalibru i nie mogą być ostrzelane przez żadną ze stron.

Art. 264.

Tylko wyjątkowo przysługuje osobie czynnie znieważonej prawo posługiwania się przy pojedynku własnymi pistoletami. Ale i w tym wypadku muszą sekundanci obrażonego przedłożyć sekundantom obraziciela obie sztuki pistoletów, z których obraziciel wybiera tę, którą pragnie posługiwać się przy pojedynku.

We wszystkich innych wypadkach nie wolno obrażonemu posługiwać się w pojedynku własnymi pistoletami.

Art. 265.

Na wypadek, jeśli sekundanci przyznają obu stronom prawo do używania w pojedynku własnych pistoletów, wówczas broń ich może być nie z jednej pary, o ile:

a) różnica w długości luf nie przekracza 3 cm.;

b) są tego samego kalibru.

Art. 266.

Przy pojedynku pistoletowym w zasadzie nabijają broń swych klientów sekundanci, albo czyni to prowadzący pojedynek, lub wreszcie zawezwany rusznikarz.

Tylko wówczas, jeśli przeciwnikom przyznano prawo użycia własnej broni, można również zezwolić im na osobiste nabicie tejże — które to jednak zezwolenie musi być wyraźnie w warunkach pojedynku wyszczególnione.

Art. 267.

Jako pistolet pojedynkowy uważa się pistolet o lufie gładkiej. Pistoletów gwintowanych do pojedynku bezwarunkowo nie wolno używać.

Art. 268.

Przed przybyciem na miejsce spotkania powinni sekundanci zbadać pistolety i amunicję. W szczególności:

1. czy lufy są wyczyszczone;

2. czy kurki chodzą wolno;

3. czy celownik umieszczony jest na linii osi lufy;

4. czy ciężar, kaliber i kształt obu sztuk jest identyczny;

5. czy nie są gwintowane.

Art. 269.

Sekundanci muszą zbadać, czy kabzle są dokładnie i trwale umieszczone, oraz czy proch jest dobry. Dobroć prochu można najlepiej wypróbować przez usypanie go na kartę papieru i zapalenie. Jeżeli po spaleniu nie zostanie na papierze żadna pozostałość, natenczas proch jest dobry.

Art. 270.

W końcu obowiązani są sekundanci zbadać kule: czy dokładnie odpowiadają lufie, czy są jednakowo ciężkie, dobrze ulane i czy na powierzchni nie mają jakich dziur, zagłębień lub porowatości.

Zalepianie nierówności powierzchni kuli woskiem jest bezwzględnie wzbronione.

Art. 271.

Po wypróbowaniu broni umieszczają sekundanci pistolety i amunicję w kasetce, zaś szable i szpady w futerale.