DZWONY. TRYPTYK. CZĘŚĆ TRZECIA

 

Na Anioł Pański biją dzwony,

niech będzie Maria pozdrowiona,

niech będzie Chrystus pozdrowiony;

na Anioł Pański biją dzwony,

w bezdeni kędyś głos ich kona.

 

Na Anioł Pański biją dzwony,

ani się dymią, ani palą - -

spokojną, równą płyną falą,

płyną nad lasy, ponad góry,

płyną nad wody, wsie, ogrody,

nad torfowiska i kamieńce,

nad mgieł przedwschodnie korowody,

pod gwiazd przedwschodnie blade wieńce;

płyną na pierwszy gdzieś w ukryciu

uścisk miłości, dany w życiu...

Ptaki, nim do snu stulą głowy,

śpiewają, wśród gałęzi skryte;

milczy i marzy las smrekowy,

jak gdyby miał zaczarowane

serce, w pomroczną pierś schowane.

Około krzaków jałowcowych,

w ciemnych choinach, w mgłach perłowych:

błądzą Leśnice-Osmętnice,

samotne, tęskne, w mrok owite.

Ponad szemrzącą cicho wodą

włóczy się smutny cień. Tęsknota;

blask pierwszej gwiazdy na swe lice

na usta bierze jej rumieniec,

w oczach zapala skrę jej złota,

czoło swe stroi jej pogodą,

włosy w jej tęczy stroi wieniec...

 

Na Anioł Pański biją dzwony,

niech będzie Maria pozdrowiona,

niech będzie Chrystus pozdrowiony;

na Anioł Pański biją dzwony,

w bezdeni kędyś głos ich kona.

 

Gdzieś w pustym lesie, w głębi mroku

ukryte, ciche Szczęście chodzi

i ściga falę na potoku,

co mu spod oczu precz uchodzi;

i chwyta powiew wiatru w dłonie,

co mu z rąk dalej chybki wionie;

i szmer piór ptasich łowi ucho,

który przepada w przestrzeń głuchą...

Chodzi i błąka się po lesie -

wszędy swój uśmiech z sobą niesie,

na ustach krasny ma rumieniec,

z oczu światłością świeci złotą,

czoło ma strojne w kwiatów wieniec,

co się z włosami w jedno plotą.

Idzie spokojnie w leśną ciszę -

zaczarowane serce boru

w senny, spokojny rytm kołysze

pod pierwszą gwiazdą przedwieczorna

 

Na Anioł Pański biją dzwony,

niech będzie Maria pozdrowiona,

niech będzie Chrystus pozdrowiony;

na Anioł Pański biją dzwony,

w bezdeni kędyś głos ich kona.

 

Idzie samotna dusza borem,

idzie za swoją myślą głuchą;

za nią niewidnym tajnym chórem

leśne się wleką Osmętnice

i myśl jej swoją szepcą w ucho...

 

Już gwiazdy wschodzą światłolice,

te, które złoty róż promieni,

te, które błyszczą modro-złoto,

o skrach rubinu, skrze zieleni.

 

Zalśniło niebo... Wkoło duszy

wian Osmętnice leśne plotą

i śpiew kołyszą swój pastuszy,

tak cichy, że go tylko słyszą

gałązki drzew, co wkoło wiszą,

i mgły, ich stada, co się włóczą,

jakby się pasły na wilgotnych

mchach, mokrych trawach wydmach błotnych,

jeziorkach, gdzie się gwiazdy świecą...

 

Za duszą Osmętnice lecą...

 

Na Anioł Pański biją dzwony,

niech będzie Maria pozdrowiona,

niech będzie Chrystus pozdrowiony;

na Anioł Pański biją dzwony,

w bezdeni kędyś głos ich kona.

 

Dusza wyciąga w okrąg dłonie -

chciałaby objąć wszechświat cały,

chciałaby uczuć w jego łonie

bijące serce...

Coraz więcej

na niebo wschodzi gwiazd nad głową,

już są tysiące ich tysięcy,

niebo jest tonią brylantową.

Na niebie gwiazdy zapałały

iłote, błękitne, rubinowe;

mienią się, plączą, drgają, płoną

świetleją coraz nowe, nowe,

szarfami przez niebiosa wioną - -

i to jest wszystko.

Gdzieś tam w lesie

ostatni dźwięk się dzwonów niesie

i gdzieś tam szczęście w lesie chodzi...

 

Zdziwiona dusza jest milczeniem,

ni jeden głos się nie odzywa,

nic się nie głosi współistnieniem,

nic się ze serca jej nie rodzi...

 

Zaczarowane serce boru

nie w rytm jej serca prędki bije - -

w powolny wielki szum przepływa...

 

Ani z wód, które płyną, chóru

rytm się w rytm serca jej nie wwije...

 

W lasach, na wodach, pod gwiazd sznury,

od ziemi aż do nieba progów:

jedna bezmyślność wszechnatury,

bezmyślny spokój greckich bogów.

 

Wian Osmętnice plotą wkoło,

coraz ich więcej, więcej schodzi;

tajemnym chórem wiodą koło,

myśl swą szeptają duszy w ucho,

coraz są bliżej, coraz bliżej,

jak fale morza koło łodzi,

aż się wśród nich z widoku zniży...

 

Myśl swą szeptają duszy głuchą...

A w dźwięku dzwonów, które dzwonią

na Anioł Pański na przestrzenie:

powstaje wiosna umajona,

zielone świata podniesienie.

Klękają przed nim pola, łany,

klękają łąki, moczarzyska,

góry podnoszą swe ramiona,

jakby się życia sakramentem

zapłodnić chciały, wziąć do łona...

Świerkowy las zaczarowany

i woda, co gwiazdami błyska:

klękają wespół przed tym Świętem.

 

Na Anioł Pański biją dzwony,

ani się dymią, ani palą,

spokojną, równą płyną falą,

nad ludzkie klęski, ludzkie plony,

nad śmierć, co wstanie umajona,

nad życie, które niemo skona...

 

Na Anioł Pański biją dzwony,

niech będzie Maria pozdrowiona,

niech będzie Chrystus pozdrowiony...