NA POGRZEB TEOFILA LENARTOWICZA

 

Znowu Ci, Polsko, ubył syn

z najlepszych Twoich synów - -

u obcych progów kędyś tam

o łanach naszych śpiewał nam,

sercem miłował prosty gmin,

tęsknił doń spod wawrzynów.

 

Więc niech Mu lekki będzie sen

nad wodą Wisły siwej - -

grób Mu nie w lauru wieńczcie liść,

ale nań rzućcie wierzby kiść,

polne konwalie, chłopski len

i kłosy z chłopskiej niwy.

 

U spracowanych Jego stóp

w noc cichą i miesięczną

niech siądzie koło naszych dziew,

niech Mu zawiodą tęskny śpiew,

niech na fujarce gra Mu chłop

pieśń prostą, smutną, dźwięczną.

 

Duch Jego przyjdzie słuchać nut,

co Mu najmilsze były - -

spojrzy na łan pszeniczny w krąg,

odetchnie wonią polskich łąk

i uraduje się, że lud

serce Mu śle w mogiły...