* * *
Noc mi rzuciła swą czarną zasłonę
na serce - a okręt mój płynie wśród lodu.
Wyskoczę na brzeg - pójdę do mar swych ogrodu.
Pan Jezus furtę ozwarł - ma zranione
czoło, lecz w oczach ironii błyskanie.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Pan Jezus śmieje się - i księżyc gasi.