Już świt... Purpury są na niebie.
Już świt... Wciąż nocne straszą mary.
Sen to? czy zjaw? czy jakie czary?
dusza mogiłę własną grzebie.
Dusza ma blada z przerażenia,
jako te zimne mgły na polu,
dusza się lęka swego cienia -
ten cień - czerwony jak od bolu.
Ptaki się budzą - lecz ja słyszę -
coś w moim sercu łzami rosi -
w dół się przechylam, w wielką ciszę -
serce się moje w dal unosi -
serce się moje w dal wydziera -
i już się stroi w kij pątniczy,
w kamienną czarkę łzy swe zbiera,
gdy będzie konać - Bóg policzy.
[Tylko mi nie płacz - nie łam dłoni -
ze snów otrząśnij się złowrogich -
jest coś, co nas przed zgubą broni -
nas - i naszemu sercu drogich].
. . . . . . . . . . . . . . . .
Już Anioł chodzi między mgłami
i je owiewa skrzydły swemi
i tak uświęca, że nie plami
ich pył, ni ciężar smętnej ziemi.
Jako przejrzyste senne morze
fioletem lśniące i błękitem
falują mgły te po przestworze
srebrzysto-jasnem, złotolitem.
Nagle się mienią na różowo,
jakby od szczęścia zapłonione -
tak przenajświętsza Cię Królowo,
maluje serce rozmodlone:
w złoto-zielonej mgieł obręczy
ognista róża lśni szkarłatem,
rozwiewa skrzydła ponad światem -
raczej na światów gdzieś przełęczy.
Drzewa jak wyspy koralowe
zaczarowane, niepojęte -
obłoki, jak kadzidło święte,
czerwone wewnątrz i lilowe.
- - - - - - - - - - -
Słychać za szybą tuż brzęczenie -
to motyl rwie się do swobody -
leć - i poleciał na ogrody -
leć - i nieś słońcu pozdrowienie.
Słońce! Ty jesteś ziemi królem -
Boże! Ty jesteś świata słońcem -
Duszo! Ty jesteś bóstwa gońcem -
Serce! Ty jedno - wiecznym bólem.