XXXVII

 

Padłeś z daleka od swoich,

Za cudzą walczący sprawę -

Wroga zagnała cię przemoc,

Złośliwe losy krwawe.

 

Ty dziecko polskiego ludu,

Krainy, w nieszczęścia żyznej,

Pamiętam serce swe młode,

Wezbrane dolą ojczyzny.

 

Pamiętam ongi twe listy,

Te proste, niewprawne słowa,

Którymi ze zgrozą przemawia

Ta nasza skarga wiekowa.

 

Wróg was zamyka w koszarach,

Serce mundurem wam ściska,

Aby w nim stłumić tęsknotę

Do rodzinnego ogniska.

 

Język wydziera wam z gardła,

Bez miłosierdzia oniemia,

Byście się ozwać nie mogli,

Gdy własna zawoła ziemia.

 

Majaki wam stawia przed oczy,

Obrazy kłamliwej siły,

Abyście praw się zaparli

Do dni, co by chwałą świeciły.

 

Byście wróciwszy do domu,

Potęgą wroga olśnieni,

Własnych zaparli się przodków,

O pomstę krzyczących cieni.

 

Byście te przyszłe szeregi,

Co z waszej krwi powstać mają,

Zaprzańczym łączyli węzłem

Z nieprzyjacielską zgrają.

 

Byście bez żalu je wiedli,

Butę mający na przedzie,

Do walki o przyszłość nie swoją,

Jak on was dzisiaj wiedzie...

 

Zali już nie ma na świecie

Karzącej Sprawiedliwości,

Że tak haniebnie kłaść musim

Do grobu strudzone kości?

 

Nie! Nie! Ja przecież mam w głębi

Resztę - czy złudnej otuchy? -

Że miecz, jeśli fałszem hartowan,

Łomliwy się staje, kruchy.

 

Padłeś z daleka od swoich,

Ty synu polskiej Macierzy,

Dziecko tej krwi, co daremnie

Rozlewa się coraz szerzej.

 

Moc poświęciwszy młodzieńczą,

W zamkowymś spoczął ogrodzie,

Nad straszną podobnoć rzeką

O mętnej, czerwonej wodzie.

 

Jeśli nie zmiotły szrapnele

Już ostatniego w nim drzewa,

Niechże ci ogród ten głucho

O twej zagrodzie śpiewa.

 

O twoim domu ubogim

Niechże ci szumi ta rzeka,

Jeśli w niej krew nie stężała,

Co dawno na kres swój czeka.