XXXI

 

Pożółkły znużone pola,

Niebiosa coraz to bledsze,

Żądnymi piersiami chłonę

Ciche, jesienne powietrze.

 

Rozglądam się naokoło -

Niebujnie tu, niebogato,

A przecież mi nie żal dzisiaj,

Że się prześniło lato.

 

W tej pustce, w tym wyczerpaniu,

Które mi w oczach rośnie,

To samo odczuwam życie,

Jak w pełnej, kwitnącej wiośnie.

 

Przystaję na długiej miedzy,

Ku rżyskom nakłaniam lica,

Z powiędłych kępek ta sama

Wyziera mi tajemnica...

 

Mgły jakieś nieuchwytne

Las osnuwają bury,

Nieśmiało migocą w słońcu

Śniegiem pokryte góry.

 

Urocza, smętna martwota,

Zda się, iż śmierć jest gdzieś bliska,

Na pochyłościach wierchu

Jesienne dymią ogniska.

 

Nieletni, wątły pastuszek

Okiem mnie wita lękliwie -

Jeszcze się bydło pasie

Na tej wychudłej niwie.

 

Jeszcze jest jakaś czerstwość

Na niwie tej wypalonej -

Z wrzaskiem niesamowitym

W krąg się zwołują wrony.

 

Gdzieś lecą, gdzieś giną w dali,

Wzięły ze sobą zmorę -

Garść pełną zoranej gleby

Do chciwej ręki biorę.

 

Upajam się jej zapachem,

I dzisiaj tak samo on świeży -

O rodzicielko żywota,

O święta, płodna Macierzy!

 

O skarbie ty mój najdroższy,

Rozstać się z tobą nie mogę -

Zielone jeszcze sitowie

Z uśmiechem zaszło mi drogę.

 

Na gruzem zasłanej miedzy

Jałowiec krzewi się młody,

Dziś barwy mu odmieniły

Fijoletowe jagody.

 

Skąpo się fala toczy

Potokiem, co wysechł w lecie,

Spomiędzy chwastów nad brzegiem

Samotne żółcieje kwiecie.

 

Ostatnie to już - zapewne!

O innych nie usłyszycie,

Lecz ja w tej pustce dzisiejszej

To samo odczuwam życie.

 

W tym wyczerpaniu, co dzisiaj

Świat tak cudownie mroczy,

Ta sama wszak tajemnica

Dziwem otwiera mi oczy.

 

Powiędły, przymarły pola,

Niebiosa coraz to bledsze,

Żądnymi piersiami chłonę

Ciche, jesienne powietrze.