Rozmiłowała się ma dusza

W cichym szeleście drzew,

Gdy koronami ich porusza

Druh mój, przecichy wiew.

 

Rozmiłowała się ma dusza

W głośnych odmętach fal,

Gdy druh mój, burza, je porusza,

W nieznaną płynąc dal.

 

Rozmiłowała się ma dusza

W twórczych promieniach zórz,

Gdy druh mój, słońce, w świat wyrusza,

Życia płomienny stróż.

 

Rozmiłowała się ma dusza

W przepastnej nocy mgłach,

Gdy druh mój, śmierć, na połów rusza,

A przed nią lęk i strach.