[JAK DAWNIEJ - OTO STOJĘ NA RUINACH...]

 

Jak dawniej - oto stoję na ruinach

Dawnego miasta... zorze wschodzą ranne,

Ptaszęta małe śpiewają w leszczynach,

Niebiosa blade - przejrzyste - jak szklanne.

Kilka łabędzich chmur na wschodzie świeci

I czerwienieje - i zognia się w zorzy,

Wróżąc - skąd słońce wstające wyleci.

Wszystko spokojne - Bóg serca nie trwoży

Nawet w ptaszętach...

Któż by rzekł, o Boże,

Że tak cudownie dzień zapowiedziany

Jutrzenki różą - ma być o wieczorze

Dniem ostatecznej na globie przemiany,

Że te - o, gwiazdy takie migające,

Te piękne perły błękitne i kwiaty

Będą... ale nie - ja myślą nie trącę

O te ogromne duchów majestaty,

Godzina moja jeszcze nie wybiła.