ROZDZIAŁ XV.

Warunki w pojedynku.

 

Art. 226.

Warunkami pojedynku nazywamy te wszystkie reguły mające regulować pojedynki, które kodeks honorowy pozostawia swobodnemu ustaleniu sekundantów.

Art. 227.

Sekundanci obrażonego, o ile przyszło do spisywania warunków pojedynku, mają baczyć, aby wykorzystane zostały wszystkie uprawnienia, które fakt zniewagi nadał obrażonemu — a równocześnie wespół z sekundantami obraziciela mają rozstrzygać, jaka część praw w myśl postanowień kodeksu honorowego ma przypaść obrazicielowi — o ile obie strony w równej mierze zajścia nie zawiniły (np. obopólna zniewaga, przy czym lżejsza pociągnęła za sobą cięższą).

Art. 228.

Przy spisywaniu warunków nie wolno sekundantom kierującym się fałszywą wielkodusznością zrzec się części lub wszystkich praw, przysługujących ich klientowi przy pojedynku. Powinni bowiem pamiętać, iż właśnie ich obowiązkiem jest baczyć, by klient ich mógł korzystać ze wszystkich praw honorowych temuż przysługujących, ze względu na charakter zajścia, będącego powodem spotkania.

Art. 229.

Z pośród warunków spotkania winni sekundanci naprzód ustalić, czy pojedynek ma się odbyć do pierwszej lub drugiej krwi, czy też do zupełnej niezdolności pojedynkowej.

Przy pojedynku na pistolety winni określić, ilokrotnie ma nastąpić wymiana strzałów i inne okoliczności, wyszczególnione w rozdziale o pojedynku na pistolety.

Art. 230.

Przy spisywaniu warunków starcia należy, o ile możności, unikać warunku pierwszej krwi — skoro tego rodzaju warunek sprowadza pojedynek do rzędu zabawy, w której lekkie zadraśnięcie daje możność uchodzenia za taniego bohatera.

Nie wolno spisywać w warunkach pojedynku: aż do śmierci jednego z walczących.

Art. 231.

Przy wszystkich zniewagach czynnych, zniewagach honoru wyzywającego, czci jego rodziny lub kobiety — warunki winny opiewać: do zupełnej niezdolności pojedynkowej.

Art. 232.

Następnie należy w warunkach ustalić, czy dozwolonym jest używanie sztychów.

Jest zasadą, że o ile w warunkach starcia nie postanowiono inaczej, lub kwestii tej nie rozstrzygnięto — sztychy są niedopuszczalne.

Art. 233.

Jeżeli zatem o sztychach nie ma wzmianki w warunkach starcia, prowadzący pojedynek winien pouczyć walczących o niedopuszczalności używania sztychów.

Niedopuszczenie w pojedynku sztychów pociąga za sobą równocześnie niedopuszczenie obrony sztychowej — „Stichparade".

Art. 234.

Sekundanci powinni określić dalej rodzaje dopuszczalnych w danym pojedynku bandaży. Bandaże mogą być następujące:

a) bandaż szyjny;

b) axilaris;

c) puls na przegubie i przedramieniu;

d) brzuszny.

Art. 235.

Sekundantom nie wolno zgodzić się na inny sposób bandażowania dla jednej, inny dla drugiej strony. Bandaże muszą być ilościowo i jakościowo u obu stron jednakowe.

Art. 236.

Dopuszczenie bandaży stanowi zawsze złagodzenie warunków starcia. Wyjątek stanowi bandażowanie pulsu na przegubie i przedramieniu, które jest ważnym obostrzeniem warunków.

Art. 237.

Zamiast bandażowania przedramienia i pulsu na przegubie dozwolonym jest użycie rękawicy fechtunkowej.

Zawsze wolno stronom używać glace-rękawiczki.

Art. 238.

Ponieważ do pojedynku przynosi każda ze stron jedną parę broni, właściwej do odbyć się mającego starcia, przeto sekundanci przy spisywaniu warunków muszą orzec, czyją bronią walka będzie toczoną, ewentualnie wybór tejże pozostawić losowaniu.

Art. 239.

O ile jedna ze stron używa lewej ręki przy szermierce i lewą ręką ma zamiar posługiwać się w starciu, natenczas należy fakt ów we warunkach wyszczególnić oraz zgodę na to przeciwnych sekundantów.

Art. 240.

Równocześnie obowiązani są sekundanci do imiennego oznaczania wśród warunków osoby, mającej pojedynek prowadzić.

Art. 241.

Wreszcie w warunkach starcia oznaczyć należy czas i miejsce spotkania — przy czym w zasadzie pojedynek winien się odbyć nie wcześniej jak w 12 godzin, a nie później jak 48 godzin, licząc od chwili spisania warunków pojedynku.

Art. 242.

Pojedynek, bezpośrednio po obrazie odbyć się mający jest niedozwolony.

Art. 243.

Pomiędzy warunkami umieścić należy również ważne rozstrzygnięcie: czy lekarze przy orzekaniu niezdolności stron do walki, niezdolności spowodowanej zranieniem — mają w tej kwestii głos decydujący czy doradczy.

Art. 244.

O ile warunki pojedynku opiewają, do niezdolności pojedynkowej jednej ze stron, natenczas warunki pojedynku muszą rozstrzygać kwestię, czy jeden z walczących raniony w rękę, uprawniony jest do dalszego walczenia drugą ręką.

Art. 245.

W warunkach starcia należy również oznaczyć, co jaki czas dopuszczalne są pauzy w starciu i jak długie. Pauzy mogą trwać od l—10 minut.