Województwo Witebskie.

Witebsk (po łacinie Vitebscum), nad Dźwiną przy ujściu do niej Widżby, był jednym ze znaczniejszych grodów księstwa Połockiego, a w drugiej połowie XII wieku stolicą osobnej dzielnicy Dawida Rościsławowicza. Gdy potem Mendog litewski wysłał był synów swoich na podbijanie Rusi, jeden z nich, Wikind, czy Wigund, miał zdobyć Witebsk i osiąść w nim około roku 1239. Pewne atoli i stale posiadanie Witebska przez Litwę datuje się od Gedymina, którego syn, Olgierd, ożeniony z Maryą czy Julianną, ostatnią księżniczką witebską, odziedziczył tę dzielnicę zapewne w posagu. Wówczas to, około roku 1342, Witebsk wcielony do Wielkiego księstwa Litewskiego, miewał już odtąd tylko „starostów”, czyli namiestników książęcych, którzy z początkiem wieku XVI otrzymali godność wojewodzińską. W przywileju z roku 1503 nadał król Aleksander Jagiellończyk miastu swobodę wyznania i prawo wyboru wojewody „wedle starego obyczaju, kogo Witebszczanie zapragną”, tudzież uwolnienie od myt w całem państwie litewskiem, i wiele innych korzyści i dobrodziejstw, co wszystko Zygmunt I roku 1509 w zupełności potwierdził. Król przyrzekał każdego niemiłego Witebszczanom wojewodę oddalić, a dać innego, który, pierwszego dnia po przyjeździe na swój urząd, wykona przysięgę Witebskowi, „że bez prawa i sądu w niczem karać ich nie będzie”, a gdy wyjedzie na łowy, nie będzie na postojach wyciskać od nikogo darów. Wojewoda witebski w senacie obojga narodów miał miejsce po wojewodzie płockim, a kasztelan witebski, który był drugim swego województwa senatorem, miał krzesło po kasztelanie płockim. Pierwszym z obieralnych wojewodów witebskich był Jerzy Chlebowicz, ostatnim bodaj Prozor, ojciec zasłużonego Karola, oboźnego.

Województwo Witebskie graniczyło na północ z ziemią Pskowską, na wschód z województwem Smoleńskiem, na południe z województwem Mścisławskiem i Mińskiem, zachodnią zaś ścianę najdłuższą stanowiły województwa: Połockie i Mińskie. Dźwina przecinała Witebszczyznę na dwie połowy, podobnie jak województwo Połockie, tylko, że w tamtem północna część była nieco większą, w Witebskiem zaś było przeciwnie. Południowo-wschodnią część województwa oblewał Dniepr. Ponieważ Witebsk leżał w pośrodku województwa, nie posiadającego wiele miast i licznej szlachty, całe więc województwo stanowiło naprzód jeden powiat sądowy, dopiero później dołączony został osobny powiat Orszański nad Dnieprem, który pierwej należał do województwa Smoleńskiego, ale po odpadnięciu Smoleńszczyzny od Polski w wieku XVII, pozostawiony przy Rzeczypospolitej nosił nazwisko „ziemi Orszańskiej”; ostatecznie zaś za Stanisława Augusta z powiatem Witebskim zaczął składać województwo Witebskie, istniejące do pierwszego rozbioru t. j. do września roku 1772. Część jednak południowa powiatu Orszańskiego, nie objęta tym rozbiorem, pozostawała przy Polsce jeszcze przez lat 20, t. j. do podziału drugiego.

W Witebsku i Orszy były starostwa grodowe, z których pierwsze należało do wojewody witebskiego. Ekonomia orszańska należała do dóbr stołowych królewskich. Sejmikowało województwo w Witebsku a ziemia Orszańska i powiat w Orszy, obierając tu i tam po dwóch posłów sejmowych i dwóch deputatów trybunalskich. W Witebsku zasiadał sąd ziemski i odbywały się elekcye wojewodów. Po pierwszym rozbiorze, gdy z województwa Witebskiego został tylko skrawek orszański, oba powiaty, t. j. nominalny już tylko Witebski i prawie nominalny Orszański, sejmikowały przez lat 20 w pogranicznem województwie Mińskiem w miasteczku Chołopieniczach. Herb województwa wyobrażał zwykłą Pogoń litewską, tylko w złotym rzędzie, w polu czerwonem na chorągwi zielonej. Zygmunt III w przywileju z roku 1597 nadając liczne swobody i dobrodziejstwa miastu, postanowił także herb czyli pieczęć miejską z wyobrażeniem św. Weroniki na błękitnem polu, a pod nią miecz goły czerwonej barwy. Na chorągwi miejskiej była także św. Weronika. Zasługiwali też mieszczanie witebscy na troskliwą opiekę rządu ciągłem poświęcaniem się dla sprawy publicznej. Oni to roku 1602 podczas nagłego napadu kozactwa, dowodzonego przez jakiegoś Dubinę, nietylko zamek królewski obronili i z miasta napastników wyparli, ale samegoż Dubinę z jego starszyzną pojmali. Podobnież roku 1605 jeden z przedniejszych obywateli witebskich, Marko Ślinicz Łytka, na czele 500 Witebszczan dzielnie pod Felinem w północnych Inflantach nieprzyjaciół poraził, za co szlachectwo z nazwiskiem Felińskiego otrzymał.

W dziejach wojen Litwy i Polski z Moskwą, do historycznych miejscowości należała Orsza. Gdy Wielki ks. Wasil Iwanowicz zajął znaczną cześć Litwy, Orsza oparła się jego sile. Zygmunt I na czele wojsk koronnych, przez Mikołaja Firleja dowodzonych, i litewskich pod Konstantynem Ostrogskim, przez wzięcie Toropca i porażkę u Orszy dnia 18. lipca 1508 roku, skłonił wojska moskiewskie do odwrotu. Do wielkich bitew należało zwycięstwo odniesione tu dnia 8. września 1514 roku przez Konstantyna księcia Ostrogskiego nad przeważnemi siłami przeciwników pod wodzą Bułhakowa-Golicy i Iwana Czeladnina, u rzeki Kropiwny, opodal Orszy.

Pod koniec Rzeczypospolitej szlachta orszańska z województwa Witebskiego przyjęła jako mundur swego powiatu kontusz zielony, a wyłogi i żupan białe.