439

Człek, skarżąc niebu troski swe żebracze,

W łzach rzewnych ulgę miewać zwykł jedyną,

Lecz jej nie dozna ten, kto własną winą

Zgotował drugim gorzkich skarg rozpacze.

Gdy łzy, którymi dusza się rozpłacze,

Przez oczy z łzami nie spłyną.