430

Na pokutniczej naszej tu dolinie,

Dusza, w grzechowych wzięta pęt wiązadła,

Przed sądem stojąc, widzi, skruchą zbladła:

Że przeciwności gnębią ją jedynie

Jako wyroków tych wykonawczynie,

Których moc z win jej własnych na nią spadła!

 

I długo owych wyzbyć się nie może,

Zmuszona z nich się iścić niepozbycie

Czy tu, czy w dalsze jeszcze szedłszy życie.

Bo jest ich liczba jako ćmy w przestworze,

Spełnionych Bóg wie gdzie i w jakiej porze -

W przedziemskim jeszcze pobycie.