AD SIGISMUNDUM CARMEN

 

Quis magno tantos et tot cum caesare reges

Convenisse umquam vidit in orbe prius?

Cuncta revolvamus, quae nunc retroque fuerunt:

Tempora, conventus nullibi talis erat

Ante nec ad Priami, magnam nec Agenoris urbem.

Quin etiam numquam Martis in urbe fuit!

Finibus a Latiis caesar, rex inclute, ab oris

Tu Scythicis aderas, victor uterque gravis.

Pannoniae senior, cum nato rege suaque

Cum nata, qua nil pulchrius orbis habet.

Hanc dedit, accepit rursusque a caesare neptem,

Quae regi tenero sponsa futura data est.

Aurea, quae fuerant olim, sic inde redibunt

Saecula, Grandivi cedet et inde furor.

Quod faustum felixque siet! Pax undique laeta

Incutiet reliquis hostibus acta metum.

Sic te sicque tuos venisse Borysthene ab ipso

Non piget Austriaci pinguia ad arva soli

Hic, ubi sublimi nunc vertice surgit et altum

Nubibus impressit pulchra Vienna caput.

Cuius es e cunctis aliis gratissimus hospes,

Caesaris ut vates hic tibi testis adest.

Qui te, quo potuit, nuper suscepit honore,

Fecit et in laudes tot bona verba tuas.

Nunc etiam docto te tollit carmine ad astra;

Plura tibi, sint haec dummodo grata, dabit.

Scurra levis, mimus, tubicen, citharoedus et omnes,

Ad te qui veniunt, munera larga ferunt.

Clementi vatem ne sit grave visere vultu,

Aeternum cuius carmina docta manent!