NA ZGON
ŚP.
Jana GajewskiegoPOLITYCZ[NEG]O POLSKIEGO EMIGRANTA
INŻYNIERA FRANCUSKIEGO
ZABITEGO EKSPLOZJĄ MACHINY PAROWEJ
W MANCHESTER
1858 LIPCA
I
Długo patrzyli ludzie prostej wiary
Na dziwowiska oświaty zachodniéj
I myśleć śmieli - że to od pochodni
Skradziony ogień Bogu, bez ofiary!...
II
Myśleć i szemrać: że Lucyfer stary
Podchwyci święte wzajemności ludów,
Nie: heroizmu i miłości-cudów
Używszy, ale - wyzysku i pary...
III
Lecz Temu, który jest wszystko, jest - wszędzie,
Nim wszystkim-wszędzie oprzeć się poważą,
Boga pierw zranią i krzyż znowu będzie
Drugi, a tenże sam, bo z ludzka twarzą.
IV
Tak, Epopeję gdy machina zgniotła,
Zgorzałych mózgów i serc objął krater,
Potrzebaż było, by nie jak bohater
Zacny Gajewski-Jan zginął od kotła!...
V
Lecz nie!... śmierć Jego nie była dla zysku -
Ciał różnych ciało z jednym legło licem -
Na ziemi obcej, wyrobnik z szlachcicem,
Z Ofiary-Synem, Synowie-ucisku...
VI
Braterstwa-sztandar i tu jeszcze buja,
Żywot - ze skonań tu jeszcze korzysta,
Jak gdy wygnaniec* JAN EWANGELISTA
Śpiewał, z wrzącego kotła, "ALLELUJA!..."
Pisałem w Paryżu 1858, lipca
*
Roku 95-o, pod Domicjanem Imp., wygnaniec na Pathmos wrzucony był we wrzący kocioł.