[ZMĘCZYŁ MNIE JĘZYK...]

 

Zmęczył mnie język jak twardy zlepek.

Jestem jak człowiek, co lampy przerosł.

Na skrzyżowaniu dwóch wrogich epok

stoję, cynicznie gryząc papieros.

 

Nudzą mnie wiersze najszczersze, bo

poznałem wszystkich mów Niagary.

Z jednych słów umiem tak jak Rimbaud

stawiać katedry i lupanary.

 

Znam słowa śmigłe jak uda sarn.

u Znam słowa równe biblijnym psalmom,

Nad łóżkiem moim śpiewał Verhaeren

i długie fugi zawodził Balmont.

 

Tańczą mi w wściekły porwane trans

twarze i domy, ludzie i rzeczy.

Umiem być chłodny jak Huysmans,

umiem być dziki jak Palazzeschi.

 

Hałas szantanów i ciszę mórg

zakląłem w strofy pijane rytmem.

Dzieckiem mi bajki mówił Laforgue

i zimne hymny skandował Whitman.

 

Mógłbym na nerwach dojrzałych panien

grać jak na strunach, cienkich jak włoski.

Mogę tak pisać jak Siewierianin,

Mogę tak pisać jak Majakowski.

 

Mogę tak pisać jak Apollinaire.

Mogę tak pisać jak Marinetti. -

Tamte drapieżne, lubieżne kobiety

rozdarłyby mnie na żer.

 

O bracia włoscy, rosyjscy, francuscy,

tacy ogromni w swoim patosie!

O ukochani, najdrożsi, bliscy -

mam już was. wszystkich po dziurki w nosie!

 

Nocą mi w łóżku nie dają spać

olbrzymie stosy wrzeszczących poezji.

Chcę biec, uciekać, nie słyszeć, gnać!

Precz, z Europy do Polinezji!

 

O tłumie panien, czytających Ewersa,

Zachwycających się Romain Rollandem!

Ucieknę od was aerolandem!

Jak łatwo serca chwytać zamiast sersa!

 

Puśćcie, bo będę krzyczał jak cham!

I walę pięścią w twardy parapet.

W mieszkaniu moim nie takie mam

tapety z wierszy i wiersze z tapet!

 

Poezjo! Utrzymanko eleganckich panów!

Anemiczni, nerwowi, bladzi masturbanci!

Precz! Chcę dziś sławić czarnych, ordynarnych chamów,

co nie potrafią France’a odróżnić od francy!

 

O ekstatyczny tłumie żarty przez syfilis!

Zaropiałe, cuchnące, owrzodzone bydło!

Kiedy w czarnym pochodzie nade mną się schylisz?

Wszystko mnie już zmęczyło i wszystko obrzydło!

 

Ręce wasze potworne, pokręcone palce,

Gigantyczne, czerwone, obrośnięte macki,

którym wszystko podatne jest, jak chleb z zakalcem,

więcej mówią mi jedne, niż cały Słowacki!

 

Stworzę wam sztukę nową, sztukę czarnych miast.

Będzie mocna jak wódka i dobra jak piernik.

Zdziwicie się, że tyle jest na niebie gwiazd,

których żaden wam przedtem me odkrył Kopernik.

 

W waszych stęchłych zaułkach, gdzie króluje wciąż

pokraczny mały Chrystus oprawiony w ramki,

tłum czarny się przewala jak olbrzymi wąż,

zapładniając brzuchate, tłustopierśne samki.

 

Będą rodzić pod płotem, pod próg, byle gdzie

malutkich czarnych ludzi sine od boleści

i już krztuszą się wami przedmieścia i wsie

i już was więcej żadne miasto nie pomieści.

 

Wylejecie zatorem za rogatki bram

olbrzymia czarna masa, straszna i wspaniała,

i sto tysięcy pięknych, wypieszczonych dam

odda wam swoje białe i pachnące ciała.

 

Rozsypiecie się morzem wielobarwnym, pstrym,

na wszystko spadnie z góry wasz miażdżący młotek

i pociągnie za wami popielaty dym

z tysiącletnich wszechnic i czarnych bibliotek.

 

Chodźcie! Chodźcie tu wszyscy! Pąsowi! We krwi!

O Tłumie! O Motłochu! Tytanie! Narodzie!

Odsłońcie głowy z czapek i zamknijcie drzwi!

Zaśpiewamy dziś razem wielką "Pieśń o głodzie".

 

Kraków, w kwietniu 1921