Helenie Modrzejewskiej

 

Ponad tym wszystkim, co początek bierze

W ciężkiej i dusznej życia atmosferze,

Ponad tym wszystkim, co się ćmi i wichrzy

W prochu tej ziemi, jak owad najlichszy,

Ponad tym wszystkim, co z niesforną wrzawą

Goni za chlebem, miłością lub sławą,

I świecąc chwilę, znowu w mroku ginie,

W łez, krwi i błota dziwnej mieszaninie,

Ponad tym wszystkim - jest jaśniejsza sfera,

Będąca ziemskiej tęczowym odbiciem.

Ta zmienne kształty w wieczny blask ubiera

I jak posągi stawia ponad życiem,

I każdą miłość, co się w proch rozwiała,

Uwiecznia w krasie dziewiczego ciała,

I każdą sławę podejmuje z zgliszcza,

I ze rdzy ziemskiej ogniem ją oczyszcza.

Ta sfera jasna, sfera ideału,

W którą świat żywych wsiąka wciąż pomału

I gdzie przenosi swoje łzy i nędzę

Na rajskich marzeń nieśmiertelną przędzę,

Ta sfera sztuki, jak ją tłum nazywa,

Wieczyście piękna, wieczyście prawdziwa,

Ma swoje sługi, którym jest zlecone

Ukrytych cudów odchylać zasłonę.

Ma swoje sługi wierne niewolniczo,

Co wdzięcznym marom, zrodzony m w błękicie,

Własnego ducha na chwilę użyczą

I mglistym kształtom własne dadzą życie,

I całą swoje roztrwonią istotę

Na ich nadziemską walkę i tęsknotę,

I trwają, błyszczą i lecą... dopóki

Nie strawi ducha boski płomień sztuki!

 

Biedne ofiary! Im nie wolno w locie

Opuścić skrzydeł w jakiej cichej grocie

Ani ugasić ognia, co je pali,

Jako jaskółkom gdzie na modrej fali;

Im w ideału jarzmie, bez wytchnienia,

Wszystkie łzy, skargi, krzywdy i cierpienia

Potrzeba zbierać, każdą ludzką ranę

Przejmując na swe serce skołatane;

Trzeba im chodzić w królewskiej purpurze,

W koronie z szychu i nie giąć się pod nią,

Odczuć w swych piersiach wszystkie ziemskie burze,

I dyszeć dumą, nienawiścią, zbrodnią,

Umarłych plemion żywym być wyrazem,

Kochać, żyć, walczyć, ginąć z nimi razem...

I wszystkie piękne widma, co się roją,

Aby ożyły, krwią napoić swoją.

 

Biedne ofiary! Tłum, co patrzy na nie,

Widzi ułudę tylko i udanie -

I gdy się ogniem tęczowym zachwyca,

Nie pyta, czym go niewolnik podsyca.

Nie pyta, czemu mieści posąg Nioby

Tyle kamiennej grozy i żałoby,

Czemu pieśń, co się w powietrzu roztrąca,

Jest tyle śpiewna, spłakana i drżąca.

Czemu ta postać jasna, czysta, biała,

Spoczywająca dotąd w zapomnieniu,

Nagle przed okiem widza zmartwychwstała

I w czarodziejskim zakwitła promieniu?

Skąd płynie fala tych uczuć obfita,

Co go rwie z sobą? O to tłum nie pyta...

Pewny, że wzruszeń tajemniczych tęcza

Bengalskim ogniom początek zawdzięcza.

 

Nikt nie przeczuwa owej wielkiej rany,

Skąd krwi upływa strumień nieprzebrany,

Ani tej walki, co trwa życiem całem

Z nieuchwyconym nigdy ideałem -

Ani też nie ma współczujących świadków

Dla tych porażek, zwątpień i upadków,

Gdy niewidzialne wyższej mocy ramię

Słonecznym gońcom skrzydła i lot łamie.

O! tych wewnętrznych konań ponad światem

Nie dojrzą nawet oczy najciekawsze -

Źródło, co było w twórcze łzy bogatem,

Zostanie ciemną zagadką na zawsze;

I gdy duch w prochu szermierza powali,

Na śmierć zadepcze i uleci dalej...

Tłum się nie troszczy o los zapaśnika,

Ale do domu powraca... i syka.

 

Strwonione życie! komedia skończona!

Nad zwyciężonym zapadła zasłona -

I głucha cisza zaległa bezzwłocznie,

Wprzód zanim w ziemi naprawdę odpocznie;

Serdecznych natchnień błyski drogocenne,

Te uleciały ponad prądy zmienne,

Unosząc z sobą w kraj przyszłości mglisty

Serce człowieka i duszę artysty.

Więc pozostaje tylko marą błędną,

Rozdawszy z siebie wszystko, co najlepsze -

Zebrane laury do wieczora zwiędną,

I nikt go piersią swoją nie podeprze.

Dopiero wtedy, gdy z nędzy człowieczej

Chłodna go ziemia na zawsze wyleczy,

Nad grobem miga błędny ognik sławy,

Przed którym staje przechodzień ciekawy.

 

A jednak, mimo że ten ból, ta praca,

W której się własną istotę zatraca,

Zdaje się niknąć, atom po atomie,

W wiecznej piękności blasku i ogromie,

Jak rosa w słońcu... jednak przecież warto

Chociaż na chwilę dać swą pierś rozdartą

Tym, którzy łakną i tęsknią za niebem,

I głodnych karmić ideału chlebem.

Warto chociażby raz, na chwilę jedną,

Położyć palec na dusz ludzkich ranie

I w lepsze światy zawieść rzeszę biedną,

Prawdy i piękna dać jej pożądanie.

Bo chociaż dzieło i twórca przeminie,

Rzucone ziarno zejdzie kiedyś w czynie

I w przyszłych czynów rycerskiej postaci

Zapomnianemu sprawcy się wypłaci.

1871