Bez granic

 

Potoki mają swe łoża -

I mają granice morza

Dla swojej fali -

I góry, co toną w niebie,

Mają kres dany dla siebie,

Nie pójdą dalej!

 

Lecz serce, serce człowieka,

Wciąż w nieskończoność ucieka

Przez łzy, tęsknoty, męczarnie,

I wierzy, że w swoim łonie

Przestrzeń i wieczność pochłonie

I niebo całe ogarnie.

I3 grudzień 1871