Sonet

 

Niedługo może na przyszłości dzieje

Zostanie tylko blady cień wspomnienia;

Serdeczne ślady mroźny wiatr rozwieje

I wszystko zniknie we mgłach oddalenia.

 

Więc trzeba będzie zmusić do milczenia

Te drżące struny, z których pieśń się leje,

I grobowego wziąć pozór kamienia,

Co pogrzebaną pokrywa nadzieję.

 

Na taką przyszłość, co mgłę ołowianą

Rozpostrzeć może na błękitnym niebie,

Na taką przyszłość, ciemną i stroskaną,

 

Co ból i miłość zarówno pogrzebie...

Niechaj te słowa pamiątką zostaną

I niech przeżyją razem mnie i Ciebie!