PIEŚŃ VI

 

Królewno lutnie złotej i rymów pociesznych,

Ochłodo myśli tesznych,

Ty sama powiedz, a kres naznacz, póki mamy

Płakać, gdy przyjaciela miłego stradamy?

 

Łacno cieszyć chorego, gdysmy zdrowi sami,

Lecz kiedy toż nad nami

Niefortuna pokaże, tam więc człowiek czuje,

Że co drugim chciał radzić, sam się nie ratuje.

 

Godno płaczu nieszczęście i twoja przygoda,

O zacny wojewoda!

Boś pozbył towarzysza i cnotliwej żony,

Której dobroć, której wstyd jest niewysłowiony.

 

Ale byś dobrze wziąwszy lutnią Orfeowę,

Wstąpił w łódź Charonowę

I nawiedził podziemne, niewesołe kraje,

Gdzie słońce swych promieni nigdy nie podaje,

 

Nie zyszczesz dusze, która dotkła raz napoju

Niepamiętnego zdroju,

Przeto cierpliwość sama nalepsza w tej mierze,

Gdzie za raz i ratunek upad z sobą bierze.