IV

In apem se rectae valetudinis vocari scribit Ioannem Baptistam
Montanum nactus medicum, cuius et laudea celebrat.

Quo me, quo tandem reddes, Thymbraee, saluti

Tempore, tot votis sollicitate meis?

Iam prope complesti obliquis erroribus annum,

Ut iactor variis exagitorque malis,

Nec nostri miserere tamen, mala cum tot et hostis

Vix posset siccis nostra videre genis.

At scis, quod patriam et carissima quaeque reliqui,

Cum mihi ad hanc urbem susciperetur iter,

Ut colerem melius tua sacra tuasque sorores;

In terra Marti cedit Apollo mea.

Heu spes conceptae frustra! Proiecimus omne,

Ponendum in studiis quod mihi tempus erat.

Arrodi a tineis nostros deploro libellos

Et de me tacitos audio paene queri.

Ferte, precor, quodcumque mali est, me ferre videtis;

Advenient laeti post graviora dies.

Cernitis, ut maestae pepulit modo nubila brumae

Sol pater, auratae vellere vectus ovis,

Reddidit et mundo faciem rebusque nitorem,

Horrida quem nuper depopularat hiems.

Induit in folium se quaelibet arbor et almum

Praecingit spicis iam dea flava caput.

Mulcetur variis volucrum concentibus aether,

Ingeminat caesum Cecropis ales Ityn.

Pastor agens haedos lustrat dumeta notatque,

Anxia quo ramo nidificavit avis.

Chloris odorato nectit de flore coronas

Proiecta ad rivmn lene sonantis aquae.

Coniugis in gremio Zephyrus cum mitibus auris

Ludit ab Hesperiis usque reversus aquis.

Singula quid memorem? Phoebi nunc omne revixit

Munere, prostratum frigore quicquid erat.

Et mea cedet hiems adeo mihi dura dabitque

Tandem aliquem veri, credo, repulsa locum.

Iam bene speramus, vel si cum falce minaci

Accubet ante meas mors violenta fores.

Ut suscepta tibi est nostrae, Montane, salutis

Cura, feres certam tu mihi solus opem.

Namque potes, vel nemo potest, licet ipse sub auras

Phoebigena a Stygiis restituatur aquis.

Arte tua quantum valeas, excelsa notarunt

Iudicia et magni constituere viri.

In quibus est Clemens, Romani pastor ovilis,

Clementis moriens Hippolytusque nepos.

"Tam cito nil in me" - clamabat - "iuris haberea,

Mors, hic Montani si foret umbra mei.

Siccine praesidio nudatam intercipis arcem?

Haec observata est scilicet hora tibi".

Illum haec iactantem frustra dea strangulat, ut te

Moenia Veronae tunc habuere tuae.

Quae si non essent Plim nec clara Catulli

Natali, poterant clara sat esse tuo.

His ego te propter vitam debebo simulque

Patribus, Hadriacas qm moderantur opes.

Ilorum precibus Patavinam victus in urbem

Venisti ad medici sacra docenda dei.

Nolebas. Non quod, si te nosti ipse, videres

Esse tuis impar viribus istud onus,

Sed quia cum patriis animus tibi vivere amicis

Tranquillosque dies continuare fuit.

Nec dabit hoc locus iste tibi, quia semper honores

Consuevit varius concomitare labor

Invidiaeque furor, quem calcavere ruentem

Semper praeclari, non timuere viri.

Hoc quoque tu facies, tecum gaudebis et ipse,

In te quod livor, quo crucietur, habet.

Parva sinit, quod scis, altissima tentat, ut altis

Saepius incumbunt fulmina vana iugis,

Vana; immotus enim manet aeternumque manebit

Percussi toties a Iove montis apex.

Et tu montis habes nomen. Contemne, quod acri

Virtuti nulla parte nocere potest.

Nec munerato, hostes quot habet tua gloria, sed quot

Te celebrant nomen suspiciuntque tuum.

Maior is est numerus, cuius pars una per omne,

Quod me fata volent vivere, tempus ero.