DUMA O STEFANIE POTOCKIM

 

1

Słuchajcie, rycerze młodzi,

Żałosnej lutni jęczenie;

Niech w was chęć do sławy rodzi

Dawnego męstwa wspomnienie.

Słuchajcie, jak sławy wieniec,

Walcząc w ojczyzny obronie,

Zyskał odważny młodzieniec

I w szlachetnym poległ zgonie.

 

2

Już Podola żyzne niwy

Chmielnicki hordy zalegał,

Już głos matek przeraźliwy

W smutnych się skałach rozlegał;

Rzuca rolnik pług i rolę,

Wszędzie hoże wiodą branki,

Pasterz woli iść w niewolę,

Niż odstąpić swej kochanki.

 

3

Syt wieku, szczęścia i sławy,

Mikołaj wojsku przewodził:

Gdy jęk ludu i mord krwawy

Do uszu jego dochodził,

Westchnął i twarz mu sędziwą

Łez potok skropił obfity,

Wspomniał na młodość szczęśliwą

I na wiek swój nieużyty.

 

4

A gdy siła chęci zdradza,

Gdy grot z słabej pada dłoni,

Syn ciężką starość nagradza,

Zdolny do konia i broni.

Niechętnie Potocki młody

Dni swoje trawił w pokoju,

Męstwo łączył do urody

I drżał na wspomnienie boju.

 

5

"Synu! - rzekł hetman ze łzami -

"Kraj twój w ciężkiej jest potrzebie:

"Idź, broń go twymi piersiami,

"Bądź godnym przodków i siebie.

"Wiedz, że w każdej życia dobie

"Dla ojczyzny tylko żyjesz;

,Ja szczęśliwy legnę w grobie.

"Gdy się ty chwałą okryjesz."

 

6

To mówiąc, żegna rycerza,

Czułe mu daje ściśnienie,

Już Stefan zbroję przymierza,

Już czarne włosów pierścienie

Złotym okrywa szyszakiem,

Lecz, nim zbrojny wszedł do szranku,

Między cnych panien orszakiem

Postrzegł swą lubą na ganku.

 

7

Elżbieta młoda i hoża,

Wierna miłości i chwale,

Twarz miała świeższą jak róża,

Usta żywsze nad korale.

Cel życzeń wszystkiej młodzieży,

Temu serce swe oddawa,

Kto do boju pierwszy bieży,

Komu droga miłość, sława.

 

8

Staje rycerz uzbrojony

Przed swej kochanki oblicze.

"Tobiem winien - rzeki wzruszony -

"Życia mojego słodycze;

"Niechaj mi twoje wspomnienie

"Towarzyszy w bitw zapale,

"Niech ostatnie życia tchnienie

"Poświęcę tobie i chwale."

 

9

Żal przerwał czulą przysięgę,

Głos Elżbiety płacz tamuje;

Zdjawszy z siebie białą wstęgę,

Rycerza nią przepasuje.

"Idź, powróć, cośmy stracili;

"W ten znak miłości przybrany,

"Bogdajbyś był w każdej chwili

"Równie szczęsny jak kochany."

 

10

Lecz już trąb i kotłów wrzawa

Zgromadza zewsząd rycerze,

Tuman kurzawy powstawa,

Wszędzie hełmy i pancerze,

Dziedziniec, bramy i wieże

Zewsząd okrył lud ciekawy;

Spada most, co zamku strzeże,

Ciągnie wojsko na bój krwawy.

 

11

Nim przyszli pod Żółte Wody,

Ciągnęli spiesznie noc całą;

Słońce w dzień tej zlej przygody

W krwawych obłokach powstało.

Bohdan hufce swe rozłożył,

Jak tylko oko zamierza;

Mnóstwem się Stefan nie trwożył,

Z garstką na tłumy uderza.

 

12

Już wojska zwarły się razem,

Śmierć niosące ognie błyszczą,

Hełm się zgina pod żelazem,

Strzały na powietrzu świszczą.

Lecz gdy wódz nieulękniony

Walczy w tłumie niebezpiecznym,

Strzałą w piersi ugodzony,

Pada, ujęty snem wiecznym.

 

13

Tak pewne naszych zwycięstwo

Zgon wodza młodego zdradza,

W żal ciężki zmienia się męstwo,

Wojsko się wkoło zgromadza.

Łzami skraplają twarz bladą

I, otarłszy ze krwi blizny,

Ciało na tarcze swe kładą,

Nadzieje wojska, ojczyzny.

 

14

Wpośród dąbrowy zielonej

Zwłoki rycerza złożyli

I na wstędze krwią zbroczonej,

Zbroję jego zawiesili;

Tam nieszczęśliwa kochanka,

We łzach pędząc dni nieznośne,

Od wieczora aż do ranka

Rozwodzi skargi miłosne.

 

15

Spoczywaj, rycerzu, mile

Między cichym drzew tych cieniem;

Niech księżyc głuchej mogile

Przyjaznym świeci promieniem.

Jeśli kiedy rycerz mężny

W tej się tu znajdzie krainie,

Spojrzawszy na grób potężny,

Niech, jak ty, walczy i ginie.