Pan Karol i Kostuś

 

Stefanowi Niesiołowskiemu

 

Pan Karol — polityk o sławie światowej,

mąż stanu, budziciel sumienia;

a Kostuś — prowincjusz spod lachy grobowej,

pokątny intrygant i pieniacz.

 

Gdy esej pan Karol napisze, to zaraz

drukują go w Mondzie i w Borbie,

a Kostuś paszkwilem w szmatławcu się para

i cienką herbatkę wciąż siorbie.

 

 

U pan Karola widzimy w salonie

Cézanne'a, Chagalla, Ociepkę;

makatka z jeleniem i ułan na koniu

Kostusia ozdabia izdebkę.

 

 

Pan Karol ma żonę uroczą i mądrą

plus seraj rozkosznych kochanic,

a Kostuś z pyskatą żonaty jest flądrą

i romans ma z tkaczką z Pabianic.

 

 

Pan Karol jest piękny jak amant filmowy,

przedmiotem niewieścich jest marzeń;

a Kostuś — staruszek o cerze niezdrowej,

ponadto impotent i karzeł.

 

 

Pan Karol, jak myśli, to myśli szeroko

i mnóstwo ogarnia perspektyw;

a Kostuś wlepione baranie ma oko

w stos brudnych endeckich inwektyw.

 

 

Pan Karol, gdy jakąś koncepcję wysunie,

to ona na miarę tytana —

a Kostuś zabobon utwierdza w kołtunie

i jad sączy pana Romana.

 

 

Pan Karol swym światłym umysłem ogarnia

współczesnej nauki tereny,

a móżdżek malutki Kostusia w męczarniach

przyswoił aż Nowe Ateny.

 

 

 

 

Bywalców jour fixe'ów u pana Karola

najtęższych umysłów zwą ligą;

w niedzielę po sumie odwiedza Kostusia

sklepikarz, aptekarz i bigot.

 

 

Pan Karol jest mówca i złote ma usta,

do czynu porywa słuchaczy;

a Kostuś z miedzianym obliczem oszusta

wyznawców swą trzódkę duraczy.

 

 

U pana Karola dysputy uczone

o dobru, mądrości i pięknie;

a Kostuś gorliwie poucza swą żonę,

że z brudu robactwo się lęgnie.

 

 

Snuć można by tutaj tysiące paralel,

a wszystkie na korzyść Karola,

lecz oto dziejowe już ważą się szale

i straszna gotuje się dola.

 

 

Bo oto nam wojnę ogłasza Pinochet,

by laurem ozdobić łysinę,

i wiernych swych łapsów wypuszcza już poczet,

by wzięli nas w jedną godzinę.

 

 

Pan Karol i Kostuś znaleźli się w łagrze,

lecz jaka w ich losie różnica!

Gdy Kostuś się w bagnie endeckim wciąż babrze,

pan Karol przykładem przyświéca!

 

 

Ach, w kogóż nieszczęsny ma wpatrzyć się naród,

by szukać jasnego idola,

w którego umyśle zbawienia tkwi zaród?

To jasne, że w pana Karola!

 

 

Pan Karol warunki wysuwał wciąż twarde

i strasznie osaczał komucha;

a Kostuś ugody nikczemnej był bardem,

na zimne tchórzliwie wciąż dmuchał.

 

 

By pana Karola uwolnić z niewoli,

Europa podjęła starania,

nad losem nieszczęsnym Kostusia biadoli

z dozorcą dzień w dzień pani Ania.

 

 

„Niech pani mu pośle choć trochę kaszanki!” —

doradza poczciwy cieć Ani;

w lot pana Karola spełniają zachcianki

bankierzy, masoni, kapłani.

 

 

Gdy skończy się wojna, po pana Karola

zajedzie wspaniały mercedes;

a Kostuś z obozu, jak biedny sierota,

odejdzie z węzełkiem per pedes.