WIERSZ SŁOTY: 
O ZACHOWANIU SIĘ PRZY STOLE

 

Gospodnie, daj mi to wiedzieć,

Bych mogł o tem cso powiedzieć,

O chlebowem stole.

Zgarnie na się wszytko pole,

Cso w sto[do]le i w tobole,

Cso le na niwie zwięże,

To wszytko na stole lęże;

Przetoć stoł wieliki świeboda,

Staje na nim piwo i woda,

I k temu mięso i chleb,

I wiele jinych potrzeb,

Podług dostatka tego,

Kto le może dostać czego.

Z jutra wiesioł nikt nie będzie,

Aliż gdy za stołem siędzie,

Toż wszego myślenia zbędzie;

A ma z pokojem sieść,

A przy tem się ma najeść.

A mnogi idzie za stoł,

Siędzie za nim jako woł,

Jakoby w ziemię wetknął koł.

Nie ma talerza karmieniu swemu,

Eżby ji ukrojił drugiemu,

A grabi się w misę przod,

Iż mu miedźwno jako miod;

Bogdaj mu zaległ usta wrzod!

A je z mnogą twarzą cudną,

A będzie mieć rękę brudną;

Ana też ma k niemu rzecz obłudną.

A pełna misę nadrobi

Jako on, cso motyką robi.

Sięga w misę prze drugiego,

Szukaję kęsa lubego,

Niedostojen nics dobrego.

Ano wżdy widzą, gdzie csny siedzi,

Każdy ji sługa nawiedzi,

Wszytko jego dobre sprawia,

Lepsze misy przedeń stawia.

Mnodzy na tem nics nie dadzą,

Siędzie, gdzie go nie posadzą;

Chce się sam posadzić wyszej,

Potem siędzie wielmi niżej.

Mnogi jeszcze przed dźwirzmi będzie,

Cso na jego miasto sędzie,

An mu ma przez dzięki wstać;

Lepiej by tego niechać.

Jest mnogi ubogi pan,

Cso będzie książętom znan

I za dobrego wezwan.

Ten ma z prawem wyszej sieść,

Ma nań każdy włożyć cześć.

Nie może być panic taki,

Musi ji w tem poczcić wszaki;

Bo czego wie doma chowany,

To mu powie jeżdżały.

U wody się poczyna cześć;

Drzewiej, niż gdy siędą jeść,

Tedy ją na ręce dają -

Tu się więc starszy poznają,

Przy tem się k stołu sadzają.

Za to się ma każdy wziąć,

Otłożywszy jedno swąć;

Mnodzy za to nics nie dbają,

Iż jim o czci powiedają,

Przy tem mnogiego ruszają.

Kogo podle siebie ma,

Tego z rzeczą nagaba,

Nie chce dobrej mowy dbać,

Nic da drugiemu słuchać.

Panny, na to się trzymajcie,

Małe kęsy przed się krajcie!

Ukrawaj często a mało,

A jedz, byleć się jedno chciało.

Tako panna, jako pani

Ma to wiedzieć, cso się gani;

Lecz rycerz albo panoszą

Czci żeńską twarz, toć przygłusza.

Cso masz na stole lepszego przed sobą,

Czci ją, iżby żyła z tobą:

Bo ktoć je chce sobie zachować,

Będą ji wszytki miłować

I kromie oczu dziękować.

Ja was chwale, panny, panie,

Iż przed wami nics lepszego nie;

Boć paniami stoji wiesiele,

Jego jest na świecie wiele.

I od nich wszytkę dobroć mamy,

Jedno na to sami dbajmy.

I toć są źli, cso jim szkodzą,

Bo nas ku wszej czci przywodzą.

Kto nie wie, przecz by to było,

Ja mu powiem, ać mu miło.

Kto koli csną matkę ma,

S niej wszytkę cześć otrzyma,

Prze nię mu nikt nie nagani.

Tęć ma moc każda csna pani.

Przetoż je nam chwalić słusza,

W kiem jeść koli dobra dusza,

Boć jest korona csna pani,

Przepaść by mu, kto ją gani,

Ot Matki Boże tę moc mają,

Iż przeciw jim książęta wstają

I wielką jim chwałę dają.

Kto koli czci żeńską twarz,

Matko Boża, ji tym odarz:

Przymi ji za sługę swego,

Schowaj grzecha śmiertnego

I też skończenia nagłego.

Przymicie to powiedanie

Prze waszą cześć, panny, panie!

Też, miły Gospodnie moj,

Słota, grzeszny sługa twoj,

Prosi za to twej miłości,

Udziel nam wszem swej radości. Amen.