ZIELONY DZBAN

 

To nie stu rycerzy, lecz sto trupów leży!

Nie sto trupów leży, jeno stu rycerzy!

A nie dla nich ruczaj dzwoni,

A bór szumny od nich stroni,

Jeno wicher we sto koni

Znik±d ku nim bieży.

 

Wybiła godzina - wiosna się zaczyna,

Z chaty poprzez kwiaty wybiega dziewczyna,

Dzban zielony, pełen wody,

Niesie zmarłym dla ochłody

W skwar ¶miertelnej niepogody,

Co w proch wargi ¶cina.

 

Stopy moje - bose, skronie - złotowłose,

Kochałam, płakałam, zmarłym wodę niosę,

Oczerstwijcie ból wasz słony,

Smakiem ¶mierci podraĽniony,

Cały ranek w dzban zielony

Ciułałam tę rosę.

 

Wypić - wypijemy, lecz nie ożyjemy,

Na polu w k±kolu żal się chwieje niemy,

A my leżym z ziemi± w zmowie

W tym tu rowie i parowie,

Lecz nikt tego nie wypowie,

Gdzie my teraz, gdzie my?

 

Jedyny dobytek - ciszy w sobie zbytek

I snu podziemnego żmudny bezpożytek.

Nim sporz±dzisz dla nas sanie

Na wieczyste zimowanie,

Połóż wieniec na kurhanie

Z kalinowych witek.

 

W waszym zgromadzeniu, w natłoczonym cieniu,

Jest taki, co maki kładł mi na ramieniu,

Niech ze dzbana pije wodę,

Niech przypomni lata młode,

Gdy raz spojrzał w m± urodę

W nagłym zachwyceniu !

 

Płyn± dni niezłomne, czasy nieprzytomne,

Nie wierzę, że leżę trzy lata ogromne!

Mak pamiętam purpurowy,

Ale twojej, dziewczę, mowy

I tej złotej w słońcu głowy

Już dzi¶ nie przypomnę!

 

Chmurz± się błękity, płacze deszcz obfity,

Na trawie w murawie leży dzban rozbity,

Dzban rozbity leży, leży,

A ¶pi pod nim stu rycerzy,

A wiatr znik±d ku nim bieży,

Kurzaw± okryty!



BOLESŁAW LE¦MIAN: WIERSZE