O senatus konsyliach
Po każdym zerwanym sejmie następowało senatus consilium, na którym obmyślano materie do przyszłego sejmu, przyjmowano posłów zagranicznych, najczęściej tureckiego i tatarskiego, i dawano inwestyturę książętom kurlandzkim; także przez senatus consilium nominowano senatorów, którzy mieli zostać przy boku królewskim, sędziów pogranicznych i jednego z biskupów na prezydenta do komisji radomskiej. Trwało senatus consilium dni pięć; król zawsze na nim zasiadał. Dobry ten monarcha czynił wszystko z siebie, co tylko był powinien; nawet gdy czasem wypadła jaka pilna potrzeba rady senatu, zjeżdżał na nią aż z Saksonii, czasem do Warszawy, czasem tylko do Wschowy, skąd, odbywszy radę senatorską, wracał się do Saksonii, w której pospolicie mięszkał, wyjąwszy te czasy, kiedy przypadały sejmy, na które wcześnie zjechawszy do Warszawy, mięszkał w niej najkrócej ćwierć roku.