PSALM 147

Laudate Dominum, quoniam bonus est psalmus

 

Chwalcie Pana! Godno dać cześć Panu temu,

Pieśń wesoła, ozdobny rym służy Jemu.

Miasto jerozolimskie On znowu sadzi,

A wygnance do własnych domów prowadzi.

On smutne serca cieszy, troski lekuje,

Rany wiąże, boleści wszelkie ujmuje.

On wszytkich gwiazd niebieskich liczbę ma w głowie

I każdą swoim własnym imieniem zowie.

Bóg nasz, Bóg wielkiej siły, wielkiej możności,

Niepojęty, niezmierny w swojej mądrości.

On skromne, On pokorne na górę sadza,

A harde niepoczesnie na dół sprowadza.

Panu, czyniąc powinne dzięki, śpiewajcie,

Panu na słodkobrzmiących cytarach grajcie.

Który burze zgromadza, ziemię dżdżem chłodzi,

Trawę bujną po górach wysokich rodzi.

Który żywność wszelakim dawa zwierzętom

I biednym, co wołają k'Niemu, kruczętom.

Nie patrzą on na dzielność wyprawnych koni

Ani oka za chybkim szermierzem skłoni;

W tych się kocha, którzy mu służą statecznie

I co na łaskę Jego każą bezpiecznie.

Panu jerozolimskie obronne wały,

Panu daj cześć, posado syjońskiej skały,

Który w żelezie szczerym bramy twe kowal

I synom twym dóbr hojność wielką zgotował;

Który pokojem usłał Twoje granice,

A ciebie łojem karmi tłustej pszenice;

Który skoro ziemi swe powie wyroki,

Słowa Jego nie cierpią żadnej odwłoki;

Który śniegiem by wełną pola odziewa,

A śrzeż po ziemi jako popiół rozsiewa.

Lód z nieba miece jako blachy łupane,

Którego srogie zimno komu wytrwane?

Rzecze słowo, a lody natychmiast tają;

" Wienie duch Jego, a wnet wody wzbierają.

Ten wyroki, Ten sądy swe Jakubowi,

Ten oznajmił zakon swój Izraelowi.

Żadnemu narodowi Pan się nie stawił

Tak łaskawie ani praw swoich objawił.