PSALM 128

Beati omnes, qui timent Dominum

 

Szczęśliwy człowiek prawdziwie,

Kto w bo jaźni Pańskiej żywie:

Gotów pełnić, co On swymi

Wyrzekł usty naświętszymi.

 

Temu jego wierna praca

Nigdy się w żal nie obraca,

Ale czego ziemi zwierzy,

Wszytko mu z lichwą odmierzy.

 

Jako wijąc się po tyce

Płodny krzak winnej macice

Obfituje w słodkie grona,

Tak bogobojnego żona.

 

Ociec siędzie za swym stołem,

A dziateczki stoją kołem

By w bujnym sadzie zielone

Oliwki nowo sadzone.

 

To ma odnieść niewątpliwie,

Ktokolwiek pobożnie żywię;

Tego, siedząc na Syjonie,

Będzie miał Pan w swej obronie.

 

W rzeczypospolitej zgodę

I całą ujźrzy swobodę,

Ujźrzy synów swoich plemię

I spokojną zewsząd ziemię.