PSALM 18

Diligam Te, Domine, fortitudo mea

 

Ciebie ja, póki mi jedno żywota stanie,

Miłować ze wszytkiej dusze będę, mój Panie!

Tyś moc jest i siła moja; Tyś jest zasłona,

Tyś zamek i twierdza, Tyś jest moja obrona.

Ciebie chwaląc, Twej wzywając możnej obrony

Zawżdym z rąk nieprzyjacielskich był wyzwolony.

Już mię była sroga zewsząd śmierć otoczyła;

Już mię była wód piekielnych powódź strwożyła;'

Jużem prawie swój grób widział; już na mię była

Śmierć swoje nieuchronione sidła wrzuciła.

W tym niebezpieczeństwie będąc ja położony

Uciekłem się do ostatniej Pańskiej obrony.

A On mię wysłuchać raczył siedząc na niebie

I przypuścił moje smutną skargę do siebie.

Trzęsła się w swym gruncie ziemia na wszytki strony

Trzęsły się góry, bo Pan był gniewem wzruszony.

Dym się kurzył z nosa Jego, oczy pałały

Żywym ogniem, a z oblicza węgle strzelały.

Schylił nieba i spuścił się: ćma nieprzejźrzana,

Ogromna pod nogi Jego była posłana.

Siedział na lotnym cherubie, na niezścignionych

Skrzydłach latał akwilonów nieu jeżdżonych.

Oblókł się w noc, swą stolicę mgłami osadził,

Chmury wkoło i ogromne burze zgromadził.

Ale zebranych ciemności ćmę zapalały

Łyskawice; grad i żywe węgle padały.

Zagrzmiał niebem Pan i wyrzekł słowo straszliwe,

Grad leciał, a z gradem węgle padały żywe.

Ruszył gromów i wypuścił ogniste strzały

A wnet okrył wszytki pola martwymi ciały.

Gniew Twój, Panie, rozdął morza, gniew przeraźliwy

Rozsadził ziemię i odkrył jej grunt leniwy.

Miłosierną rękę swoje z wysoka ściągnął,

A mnie z pośrzodka powodzi bystrych wyciągnął.

Wyrwał mię z nieprzyjacielskich rąk niepobożnych,

Nie mogła mi nigdy szkodzić waśń ludzi możnych.

Zbieżeli mię nagle byli w przygodzie mojej,

Ale mię Pan wnet ratował z litości swojej.

Wywiódł mię z ciasnego miejsca na plac przestrony,

Wybawił mię, bom u Niego nie jest wzgardzony.

Hojnie sprawiedliwość moje płacić mi raczy,

Niewinności myśli moich On nie przebaczy;

Bom ja zawżdy świętych Jego dróg naszladował

A nigdym od Boga swego nie odstępował.

Zakon Jego przed oczyma zawżdy był mymi,

Anim wzgardził ustawami Jego świętymi.

I zostanę wiecznie przy Nim w tej stateczności,

I będę się strzegł, pókim żyw, wszelakiej złości.

A Pan sprawiedliwość moje oddać mnie raczy,

Niewinności myśli moich On nie przebaczy.

Świętemu Ty święty będziesz, dobry dobremu,

Chytry przeciw obłudnemu, zły przeciw złemu.

Ty człowieka pokornego na górę sadzasz,

A hardego niepoczesnie na dół sprowadzasz.

Tyś rozpalił lampę moje, Tyś me ciemności

Rozświecił, mój Boże, ogniem swojej światłości;

Przez Cię-m ja wojska poraził niezwyciężone,

Przez Cię-m ja mury ubieżał niedoskoczone.

Świętobliwe drogi Twoje, słowa brant prawy,

Tyś obrońca wszytkich Twoich wiernych łaskawy.

Kto pan jest, krom Pana tego, Pana wiecznego?

Kto Bóg jest, krom Boga tego, Boga naszego?

Ten siłą i mężnym sercem mnie opatruje,

Ten mój wedla przystojności żywot sprawuje;

Dał mi prędkość, że z jeleniem porównać mogę,

A na skale naiwysszej postawię nogę.

Nauczył mię bronią władać, nieprzełomiony

Łuk żelazny pod moimi skoczył ramiony.

Twoja mnie tarcz, Twoja ręka można wspierała,

Twoja wieczna dobrotliwość mnie pomnażała.

Utwierdziłeś krok mój, a nikt nie był tej siły,

Komu by plac kiedy moje stopy puściły.

Goniłem nieprzyjaciela i dogoniłem;

Chciałem go za jedną drogą stłumić - stłumiłem.

Biłem je, a oni powstać nie mogli zgoła

I położyli na ziemi harde swe czoła.

Tyś mi serca i dzielności dodał w bój srogi,

Tyś dał grzbiet nieprzyjacielski pod moje nogi.

Wołali, a nie był, kto by był ich ratował;

Wołali do Pana, a Pan ich nie żałował.

Zstarłem je, jako proch wiatry trą ustawiczne;

Wdeptałem je równie, jako błoto uliczne.

Z rozterku i trwóg domowych Tyś mię wybawił

I nad ziemskimi narody głową postawił.

Lud, któregom nigdy nie znał, czołem mi bije;

Na słuch tylko w posłuszeństwie praw moich żyje;

Obcy ku mnie twarz chętliwą sobie zmyślają,

Nasłabieli i zamkom już nie dowierzają.

Bądź pochwaleń, o mój Boże niezwyciężony,

Twoja moc niech będzie jawna na wszytki strony!

Tyś obrońca zdrowia mego; Ty pomstę dawasz

W rękę moje i w moc państwa wielkie podawasz.

Tyś mię z nieprzyjaciół moich znacznie wybawił

I mój żywot od złych ludzi bezpieczny sprawił.

Przeto Cię między narody będę wyznawał,

Będę imię Twoje światu w pieśniach podawał.

Wielką łaskę Pan okazał królowi swemu,

Wielką miłość Dawidowi pomazanemu.

A nie tylko jemu, lecz i potomstwu jego

Błogosławi aż do wieka nieskończonego.