ROZDZIAŁ XXIII.

Pojedynek z awansem.

 

Art. 353.

Przy pojedynku z awansem zasadniczą cechą tegoż jest t. zw. „awans", czyli pewien ściśle oznaczony kierunek poruszenia się przeciwników i jego rozmiar.

Art. 354.

Sekundanci winni wybrać teren tego rodzaju, aby na przestrzeni od 39 do 24 m. zapewnić przeciwnikom możność zbliżenia się do siebie po 6 m. z każdej strony.

Art. 355.

Nie wolno przy pojedynku z awansem ustanawiać teren starcia mniejszy niż 24 m. długości, zaś rozmiar awansu większy nad 6 m. dla każdego przeciwnika.

Art. 356.

Praktycznie uskutecznia się to w ten sposób, iż sekundanci ustawiają swych klientów na t. zw. miejscach wyjścia, t. j. miejscach, z których mają awans rozpocząć i miejsca te zaznaczają, a następnie odmierzają 6 m. w linii prostej, w kierunku przeciwnika i koniec tej przestrzeni znowu zaznaczają w sposób widoczny (np. wbicie laski). Jest to t. zw. przestrzeń awansu, a jej koniec bariera.

Art. 357.

Jeśli wszystkie przygotowania są ukończone, pistolety naładowane, przeciwnicy ustawieni, dystans określony i wyznaczony, a broń przeciwników wręczona — natenczas kierujący pojedynkiem daje komendę: „Pal!”.

Art. 358.

Po komendzie: „Pal!” przysługuje obu przeciwnikom (o ile warunki starcia kolejności strzałów nie określają), prawo poruszania się naprzód w kierunku przeciwnika na wyznaczonej przestrzeni 6 m. aż do bariery, dalej prawo oddania strzału o każdej porze, również w czasie awansowania, celując dowolnie długo.

Art. 359.

Można również nie ruszać się z miejsca wyjścia i na temże oczekiwać awansu przeciwnika. Nie wolno jednak cofać się w razie uskutecznionego poprzednio awansu.

Art. 360.

Prawo awansowania uprawnia przy tym rodzaju pojedynku jedynie do swobodnego, naturalnego chodu, w pozycji wyprostowanej. Niedozwolone więc jest: pochylanie się, zbliżanie w skoku, lub po innej linii, jak tylko prostej, w kierunku przeciwnika.

Art. 361.

Na żaden sposób nie można przekroczyć bariery. Przekroczenie takie jest złamaniem zasad honorowych starcia.

Art. 362.

Poza tym obowiązują tu następujące prawidła:

a) przeciwnikom wolno celować dowolnie długo i celowanie przerwać nawet kilkakrotnie, byleby strzał nastąpił w przeciągu l minuty po komendzie;

b) po oddaniu strzału stanąć nieruchomo i tak oczekiwać strzału przeciwnika, któremu ma pozostawić kierownik pojedynku l minutę do awansu i strzału, w tem jednak najwyżej 10 sekund na celowanie;

c) ranny może oddać strzał nawet wówczas, gdy padnie na ziemię;

d) rannemu zastrzega się 2 minuty czasu do strzału, w tem 20 sekund na celowanie;

e) na komendę: „Stój!” należy zatrzymać się i zwrócić broń lufą ku ziemi.

Art. 363.

Jeżeli jeden z przeciwników zostaje w ten sposób ranny, iż nie może wykonać awansu, pod żadnym warunkiem nie wolno sekundantom na placu starcia zmienić warunków w ten np. sposób, by pojedynek z awansem zmienić na pojedynek ze stałym stanowiskiem.