Do Wisły.

 

Na powierzchni twej przezroczej

Jaskółeczka skrzydła moczy,

A w noc białą topielice,

Przeglądają zziębłe lice,

Przecierają ciemne oczy

Przez które się piasek toczy,

Wisło! moja Wisło!

 

Na twym brzegu dziewczę młode,

Mąci nóżką czystą wodę,

Czapla stara patrzy zdradnie,

Jak prędko jej rybka wpadnie,

Wisło! moja Wisło!

 

Kiedy znikną lody, śniegi,

Niesiesz pełne w świat komiegi,

Gdzie zamorskie żywisz Niemce,

Żywisz Niemce cudzoziemce,

Wisło! moja Wisło!

 

Na dnie twojem co nie leży?

Krom czerwonej czerskiej wieży;

W całych zbrojach leżą Szwedy

Potopione Bóg wie kiedy,

Wisło! moja Wisło!

 

Lenartowicz.