Rozdział dwunasty

Nikodem ociężałym ruchem sięgnął po zegarek.

Była szósta.

Był tylko straszliwie osłabiony.

Każdy ruch, ba, każde podniesienie powiek wydawało się mu ciężkim trudem.

A jednak trzeba było wstawać. Musi przecie jechać do Warszawy. Co sobie w banku pomyślą...

Zadzwonił.

Dyzma leniwie wciągnął na siebie pidżamę i przeszedł do łazienki. Tu, spojrzawszy w lustro, aż się przeraził: blady był jak płótno, pod oczyma wystąpiły dwa sine szerokie półkola.

- Cholera - zaklął - urządziły!... Ubrał się i powłócząc nogami zszedł na dół. Tu czekała nań pani Koniecpolska, która na powitanie omdlałym ruchem podała mu rękę.

- Głodny pan?

- O, nie, dziękuję.

Spojrzał na nią spod oka i spotkał figlarny, jak zwykle, wzrok. Zaczerwienił się po same uszy.

- Chciałbym jechać - odezwał się po pauzie.

- Ależ proszę, samochód do pańskiej dyspozycji. W pożegnaniu nie było nic szczególnego i to właśnie jeszcze bardziej detonowało Nikodema. Gdy auto skręciło na szosę, obejrzał się.

- To świnie! - rzekł z przekonaniem.

- Słucham jaśnie pana - odwrócił się szofer.

- Jedź pan, jedź pan, nie do pana gadam.

Prawdę mówi Krzepicki: wszystkie takie same dziwki...

Szybko przebiegł chodnik i wszedł do bramy. Gorzej było ze schodami.

Wchodził na nie tak, jakby dźwigał wielki ciężar.

Urządziły, choroba!

Ignacy powitał pana oznajmieniem, że przez wczorajszy i dzisiejszy dzień było z dziesięć osób, a pan sekretarz kilka razy, i ciągle dowiaduje się telefonem, czy pan prezes nie przyjechał. A najgorszy to był jeden nachał. Wymyślał i koniecznie chciał sam obejść mieszkanie, bo nie wierzył, że pana prezesa nie ma. Mówił, że pan prezes chowa się przed nim...

- Jak wyglądał? - zapytał Dyzma.

- Nie mówił, jak się nazywa?

- Mówił, jakoś Bączek czy coś...

- Cholera! - zaklął pan prezes. - Czego ten drań jeszcze chce?!

- Jakby przyszedł, panie prezesie, to ja mogę go zrzucić ze schodów - ofiarował się Ignacy.

- Stało się co?

Kazał Ignacemu przygotować czarną kawę i położył się na kanapie.

Zastanowił się, czy opowiedzieć Krzepickiemu wszystko, co go spotkało u hrabiny Koniecpolskiej... Doszedł jednak do przekonania, że mogłoby to uchodzić za zdradę, a ryzykować nie chciał.

Ignacy przyniósł listy. Była to tylko prywatna korespondencja, której nie otwierał sekretarz, a składała się z trzech nowych listów od Niny oraz z niezwykle długiej depeszy Kunickiego, który prosił Dyzmę o spieszne zajęcie się sprawą podkładów kolejowych, gdyż kwestia stała się szczególnie aktualna.

Nikodem zmieszał się.

- Tak, taki tłusty facet. Codziennie przychodzi do banku i tak nachalnie domaga się audiencji u pana prezesa, jakby pewien był, że pan go przyjmie. Czy to znajomy pana prezesa?

- Bo, wie pan, wydawało mi się, że to wariat.

- No, bo gdy mu powiedziałem, że pan prezes przyjmuje w piątki, ten zaczął awanturować się. "Co to, powiada, w piątki, w piątki to wielki pan prezes może przyjmować kogo chce, a zobaczysz pan, jeszcze panu uszu natrze, że mnie nie wpuszczasz. Już ten wasz wielki prezes, powiada, to u mnie nie będzie taki fisz..."

Dyzma siedział czerwony jak burak.

Krzepicki zapalił papierosa i dorzucił:

- Awanturnik i gbur... Pozwolił sobie nawet na jakieś idiotyczne groźby pod pańskim adresem, że to on panu pokaże i tak dalej... Nikodem zmarszczył brwi i bąknął:

- Tak... Panie Krzepicki, jakby on znowu przyszedł, wpuść go pan do mnie... To taki narwaniec... Zawsze był taki...

Krzepicki został u Nikodema na kolacji. Rozmowa zeszła na Koborowo i Dyzma powiedział z westchnieniem:

- Dobre wspomnienia ma pan prezes z Koborowa - zauważył Krzepicki. - A to ładny majątek! Cóż, niech pan rozwiedzie Ninę z Kunickim i ożeni się.

- Ba - kiwnął głową Dyzma - gdyby Koborowo było jej, to w trymiga!

- Ale przecież nominalnie ona jest właścicielką?

- To i co? Kunicki ma plenipotencję bez ograniczeń.

- Plenipotencję można cofnąć. Nikodem wzruszył ramionami.

- Co mamy jutro? - zapytał Nikodem.

Pożegnał sekretarza i położył się spać. Nakładając pidżamę zauważył, że ma na szyi złotą gwiazdkę. Czym prędzej zdjął ją, wpakował do pudełka od zapałek i schował w biurku, a gasząc światło przeżegnał się na wszelki wypadek.

Nazajutrz oczekiwania jego sprawdziły się. O pierwszej zjawił się Boczek. Istotnie zachowywał się z wielką pewnością siebie. Z daleka wiało od niego wódką.

Dyzma zmienił taktykę.

Podał Boczkowi rękę, podsunął mu krzesło i zapytał, jak mógł najuprzejmiej, czym może służyć. Natomiast Boczek, tym pewniej się czując, nie krępował się ani w słowach, ani w gestach. Posunął się nawet do takiej poufałości, że klepnął pana prezesa po ramieniu.

Tego Dyzmie było już zanadto. Zerwał się z miejsca i wrzasnął:

- Popamiętasz jeszcze mnie, widzisz go, szyszka!

Boczek wzruszył ramionami.

- Pieniądze też przydadzą się.

- Uuu... swołocz!...

Nikodem wyjął z kieszeni dwadzieścia złotych, po namyśle dorzucił drugie dwadzieścia.

- Nie chcę, nie chcę, a czego pan mordę rozpuszczasz przy moim sekretarzu, co?

Boczek usiadł.

- Sza, panie Nikodemie. Czy nie lepiej nam żyć w zgodzie? Pan mnie pomożesz, a ja panu szkodzić nie będę...

- To nie dałem może panu posady?

- Co mi za posada - wzruszył ramionami Boczek - osiem godzin człowiek tyra za głupie czterysta złotych. A przy tym w fabryce taki huk, że nerwy nie strzymają. To nie dla mnie...

- Może pana ministrem zrobić, co? - zadrwił Dyzma.

- Każdy ma swój rozum. A ja tak myślę, że jeżeli pan możesz być prezesem, to mnie wprost niehonorowo, żebym ja, dawniejszy pański zwierzchnik, nie miał pensji choćby z osiemset złotych.

- Zwariowałeś pan, panie Boczek? Osiemset złotych, któż to panu da?

- Tylko bez bujania, panie Nikodemie, już ja wiem, że jak się pan postarasz, to niejeden taki znajdzie się, co da.

W oczach Dyzmy zabłysła nienawiść. Powziął nagle postanowienie.

- No, dobrze, panie Boczek, widzę, że muszę... Hm... mogę pana zrobić zastępcą dyrektora Państwowych Składów Spirytusowych... Chcesz pan?

- Pewno, że jest i mieszkanie. Ładne mieszkanie, cztery pokoje, kuchnia, i opał darmowy, i światło.

Boczek rozrzewnił się. Wstał i wziął Dyzmę w objęcia.

- Pewno - potwierdził Nikodem.

- Zawsze byłem pańskim przyjacielem. Inni odsuwali się od pana, że to, powiadali bękart, niby z nieprawego łoża, podrzutek...

- Przestań pan, do cholery!

- Toż mówię, inni tak w całym Łyskowie na pana, a ja nic i nawet w swoim domu pana przyjmowałem...

- Wielkie mecyje - pogardliwie skrzywił się Dyzma.

Nikodem siedział ponury jak noc. Wypomnienie tego, że jest podrzutkiem, skręciło mu wnętrzności. Nagle z całą jasnością uprzytomnił sobie, że dla nich dwóch, dla niego i dla Boczka, za mało miejsca w Warszawie... Nie tylko w Warszawie.

Wypogodzony wyraz twarzy Boczka znikłby bez śladu, gdyby mógł on teraz odczytać myśli swego dawnego podwładnego.

- Tak panu powiem, panie Boczek - zaczął Dyzma - przyjdź pan jutro i przynieś pan swoje papiery, wszystkie papiery, bo wystarać się o taką posadę dla pana, to nie byle co. Trzeba będzie dużo nagadać się i wytłumaczyć, że pan potrafisz być zastępcą dyrektora.

- Serdeczne dzięki, nie pożałuje pan tego, panie Nikodem.

- Wiem, że nie pożałuję - mruknął Dyzma - teraz jeszcze jedno: ani słówkiem nikomu, bo na to miejsce amatorów ze sto będzie, rozumiesz pan?

- Juści rozumiem.

Zapukano do drzwi i w progu ukazał się Krzepicki. Boczek chytrze mrugnął do Dyzmy i skłonił mu się tak nisko, jak tylko pozwalała mu jego tusza.

- Najniższe uszanowanie panu prezesowi, będzie załatwione wedle rozkazu pana prezesa.

Nikodem spostrzegł, że Krzepicki, udając zajętego trzymanymi w ręku papierami, spod oka obserwował znikającego za drzwiami Boczka.

- No, cóż tam, panie Krzepicki?

- Wszystko w porządku. Oto zaproszenie do cyrku.

- Dzwoniła jeszcze hrabianka Czarska, ale powiedziałem, że pan prezes zajęty.

- He, he, he! Rozumiem pana prezesa. Te panny Czarskie to fin-fin... W zeszłym roku...

Nie dokończył, gdyż do gabinetu wpadł, nie zamykając za sobą drzwi pułkownik Wareda.

- Serwus, Nikuś! Gdzież to ciebie anieli noszą!

- Jak się masz, Waciu. Krzepicki skłonił się i wyszedł.

- Wiesz, bracie - zawołał pułkownik - zaszedłem tu do ciebie, bo przyszło mi na myśl, czy nie wybrałbyś się do cyrku dziś przyjechał, wiesz, ten Tracco, najsilniejszy człowiek świata, będzie walczył z naszym mistrzem Wielagą.

- Wiem, nawet wybieram się.

- A to klasa! - klepnął Dyzmę po kolanie. - Będzie cała paczka, Uszycki, Ulanicki, Romanowicz z żoną... Odezwał się telefon.

- Dawaj pan... Halo!... Tak, to ja, dzień dobry pani... Zasłonił tubę ręką i szepnął do Waredy:

- Fiu... fiu... - pokręcił ten głową.

- Ależ nie przeszkadza pani. Wprost naprzeciw, bardzo mi przyjemnie...

Przytrzymał słuchawkę ramieniem i zapalił papierosa, którym go poczęstował pułkownik.

- Ależ, proszę pani, ja na literaturze nie znam się... Słowo honoru... A kiedy to?

- ...No, dobrze, dobrze... A jakże zdrowie siostrzyczki? Hm... Wie pani, i ja też, ale o tym przez telefon lepiej nie mówić... Co, do teatru? Eee... wie pani co, czy nie chciałyby panie pójść ze mną do cyrku?... O nie, dziś walczy najsilniejszy człowiek świata... Jak?... Wacek, jak się on nazywa?

- Nikuś, powiedz jej, że rączki całuję.

- Rączki pani całuje... Będzie, a jakże... No, to dobrze się składa. Zajadę po panie moim samochodem... Do widzenia. Położył słuchawkę i uśmiechnął się.

- No to chodź, jedziemy na obiad.

- Jak chcesz - zgodził się Wareda.

W restauracji spotkali Ulanickiego i od razu zrobiło się wesoło.

- Znacie już tę anegdotę o buldogu i pinczerku? Gadajcie, co? - zapytał, gdy podano kawę.

- Uważaj! - ostrzegł Wareda. - Nie zapominaj, że kto opowie stary kawał, stawia butelkę koniaku.

- Nie mądrzyj się, Wacuś - skarcił go z poważną miną Ulanicki. - Likurgiem, który tę zasadę prawną ustanowił, byłem przecie ja sam we własnej osobie. Ale słuchajcie. Otóż siedzi sobie na rogu Marszałkowskiej wyżeł...

- Mówiłeś, buldog...

- Nie zawracaj kontrafałdy. Siedzi sobie wyżeł i patrzy, a tu z Ogrodu Saskiego pędzi buldog, olbrzymi buldog... Dyzma wstał i bąknął:

- Znasz ten kawał? - zapytał Wareda. Nikodem nie znał, lecz odpowiedział:

Szofer nacisnął starter i otworzył drzwiczki.

- Możesz pan jechać do domu - powiedział Dyzma. Stał chwilkę na chodniku, zanim auto odjechało, po czym poszedł w kierunku Bielańskiej i wsiadł do taksówki.

Kiedy jeszcze był mandolinistą w barze "Pod Słoniem", często odwiedzał z kolegami i przygodnymi kompanami tamte strony. Goście w barze czasami w przypływie dobrego humoru zabierali ze sobą orkiestrę.

Na długiej, wąskiej ulicy Karolkowej było ich kilka.

Gdy auto stanęło, Nikodem zapłacił i, odczekawszy, aż szofer odjechał, skręcił w Karolkową.

Nikodem szedł pewnym krokiem, aż pchnął wąskie drzwi.

Od razu ogarnął go zapach piwa i kiszonej kapusty. Szeroka lada, oszklona i przysłonięta białymi firaneczkami, zajmowała połowę niedużej salki, której kamienną podłogę pokrywały świeże trociny.

Zza zielonej kotary dochodziły głośne dźwięki harmonii i skrzypiec. Za ladą stał ponury mężczyzna o czerwonej twarzy i dwie podstarzałe kobiety. W bufetowej sali tylko dwa stoliki były zajęte.

- Większą? - zapytał gospodarz.

- Lej pan - odparł Dyzma. Wypił i sięgnął po dzwonko śledzia.

- Ot, pomału.

- Bo co? - nieufnie zapytał gospodarz.

- Nalej pan - powiedział Dyzma i wypił. Przekąsił grzybkiem.

- Pan mnie nie pamięta, panie Malinowski, co?

- Tylu się ludzi zna - obojętnie zauważył knajpiarz.

- Jestem Pyzdraj. "Pod Słoniem" na Pańskiej grałem.

- Na Pańskiej?

- Tak. Mandolinistą. Nazywają mnie Pyzdraj. Restaurator nalał bez prośby kieliszek.

- Gra - lakonicznie odparł restaurator.

Nikodem wziął wykałaczkę w zęby i uchylił zielonego kretonu.

Tu było więcej osób, a orkiestra grała długo, widocznie na zamówienie.

Jednakże harmonista spostrzegł Dyzmę i gdy tylko skończyli tango, zbliżył się ku niemu.

- Dobry wieczór - odparł prawie wesoło. - Z tej okazji daj pan większe piwo, panie Malinowski.

- Interes macie? - zapytał Ambroziak. Nikodem kiwnął głową.

- Żyjecie?

- Żyję.

- No, jak macie interes, to siądziem z boku. Wzięli swoje kufle i poszli pod okno.

- Ambroziak - zaczął Dyzma - musicie mnie po starej znajomości zrobić jedną rzecz...

- Jaką rzecz?

- Ludzi mi trzeba trzech, czterech ludzi, takich co pietra nie mają, a gładko się załatwią.

- Mokra robota? - zagadnął harmonista przyciszonym głosem. Nikodem pokiwał się na krześle.

- Jeden tacce dojadł mi do żywego.

- Nie, gdzież tam... taki... drań...

- I co? Trzeba ukatrupić? Nikodem poskrobał się po ramieniu.

- Nie, po co, tylko zamknąć pysk, żeby nie gadał... Harmonista wychylił kieliszek l splunął.

- Można, dlaczego nie, tylko trzeba wybulić ze sto złociszów... Może sto dwadzieścia...

- Dam radę - odparł Dyzma.

Ambroziak kiwnął głową, wstał i znikł za kotarą. Dyzma czekał. Po chwili harmonista wrócił w towarzystwie małego blondyna o uśmiechniętych oczach.

- Poznajomcie się, kolego Pyzdraj, Franek Lewandowszczak. Blondynek wyciągnął rękę, niespodziewanie wielką i sękatą.

- Kto umarł? - zapytał wesoło.

- Tak sobie - odparł Dyzma z namysłem - mały interes.

- Jak interes, to i zagrycha będzie? Nikodem kiwnął na gospodarza.

- Panie Malinowski, butelka czystej i kotlet wieprzowy. Ambroziak pochylił się do blondyna.

- Panie Franek, a kogo pan weźmie?

- We trójkę starczy? - z powątpiewaniem zapytał Nikodem.

- Zrobi się - skinął głową Franek - ale za przeproszeniem, pan to kto jesteś?

- Co ci, Franek, do tego - wmieszał się Ambroziak - mój przyjaciel i tyle. Po co wszędzie suniesz nos?

- Nie sunę, tak przez ciekawość. No to gadaj pan. Nikodem pochylił się nad stolikiem i zaczął objaśniać. Zarówno Lewandowski, jak i harmonista pili, me wylewając za kołnierz, a Dyzma dotrzymywał towarzystwa. Toteż gospodarz wkrótce zabrał pustą, a postawił pełną butelkę. Również, nie czekając zamówienia, przyniósł nowy kotlet na zimno i kiszony ogórek.

Wiedział, że jak ktoś z Lewandowskim "ma gadanie", to bez sznapsa nie obejdzie się.

Ambroziak kilka razy wstawał, wzywany do orkiestry, i wracał do stolika. Gospodarz zapalił lampę gazową. Drzwi raz po raz otwierały się, do knajpy przychodzili nowi goście.

Prawie wszyscy zamieniali ukłon z Lewandowskim, który niedbale kiwał głową.

Dyzma dużo słyszał o nim. Nigdy jednak nie przypuszczał, że ten osławiony awanturnik, przed którego nożem czuł respekt niejeden na Woli i na Czystem, wyglądać może tak chłopaczkowato i łagodnie. W każdym razie wiedział, że w pewne ręce oddaje sprawę.

Zbliżała się ósma, gdy zapłacił rachunek i dyskretnie podsunął Frankowi stuzłotówkę.

- I grunt, przeszukać kieszenie, żeby śladu nie było - powiedział ściskając węzłowatą rękę na pożegnanie.

Gdy wychodził, Ambroziak odprowadził go do drzwi i po zapewnieniu, że Franek to marmur-żelazo, poprosił o pożyczenie dziesięciu złotych, a chowając pieniądze do kieszeni rzekł nie bez ironii:

- Wy to tam na wsi dorabiacie się. Forsy jak lodu!

Wkrótce nadeszła "dziewiątka".

Cyrk był pełny. W ogólnym gwarze zmieszanych głosów ostro odcinały się okrzyki krążących wśród publiczności chłopców.

Gdy Nikodem wchodził z pannami Czarskimi, orkiestra zagrała właśnie marsza i na arenę gęsiego wkroczyli atleci.

Było ich coś dziesięciu. Mężczyźni ogromnego wzrostu, o potwornie rozrośniętych mięśniach, z byczymi karkami, w skąpych trykotach, odsłaniających fałdy skóry porośniętych kępkami włosia.

Szli rytmicznym krokiem, zataczając krąg wokół areny.

Kiedy towarzystwo przedostało się do swojej loży, w której już siedział pułkownik Wareda, panna Marietta Czarska roześmiała się:

Witali się.

- To Mik - poinformował Wareda. - Ma budowę chłopięcą, ale silniejszy jest od niejednego z tych hipopotamów.

Rozpoczęła się prezentacja.

Atleci stali w szeregu, zaś sędzia przy stoliku jury wymieniał ich nazwiska.

Przy każdym podawał jakiś tytuł: mistrz Anglii, mistrz Brazylii, mistrz Europy itp.

Następnie arena opustoszała. Pozostali tylko dwaj przeciwnicy: opasły Niemiec o małpio długich rękach i smukły Mulat Mik, wyglądający przy swym przeciwniku jak antylopa, która za chwilę zostanie stratowana przez nosorożca.

Rozległ się gwizdek i przeciwnicy zwarli się.

- Już go wziął - zawołał Dyzma, widząc, jak pod samym ciężarem Niemca Mulat zwalił się na dywan.

- Nie, bracie - uśmiechnął się Wareda - trzeba dobrze namęczyć się, zanim tego piskorza przyciśnie się na obie łopatki.

Istotnie Mulat jednym zręcznym ruchem wyśliznął się z łap przeciwnika, a gdy ten chrapiąc z wysiłku podniósł go w górę, by ponownie rzucić o dywan, Mik niespodziewanie odbił się jedną nogą od ziemi, co - mogło się wydawać - ułatwiło tylko manewr Niemcowi, lecz dało wynik wręcz niezwykły. Mianowicie smagłe ciało Mulata śmignęło łukiem nad głową przeciwnika, a że ten trzymał go pod ramionami, stracił równowagę, padając na wznak. W tejże chwili Mulat płaskim skokiem znalazł się na jego piersi.

Sędzia z gwizdkiem w ustach podbiegł w sam czas, by uchwycić moment, gdy obie łopatki Niemca dotykały dywanu. A trwało to dosłownie moment, gdyż pokonany z dzikim rykiem zerwał się, zrzucając swego pogromcę z taką łatwością, z jaką koń wyrzuca z siodła niewprawnego jeźdźca.

Jednakże walka była skończona i przewodniczący jury ogłosił zwycięstwo Mulata, który z uśmiechem kłaniał się wokół, dziękując za gromkie brawa.

Natomiast pokonany, klnąc, schodził z areny, żegnany gwizdaniem galerii.

- Ach, jakiż on jest piękny, ten Mulat - zachwycała się Marietta Czarska. - Jak z brązu! Panie prezesie, czy to byłby wielki skandal, gdybyśmy zabrali go ze sobą na kolację?

- Ależ, Marietto - reflektowała ją siostra.

- Chyba nie wypada - powiedział Dyzma, lecz reszta towarzystwa zaopiniowała, że będzie to równie dobra atrakcja, jak każda inna, a jeżeli pójdą do gabinetu, to wszystko będzie w porządku.

Tymczasem na arenie ukazała się druga para.

Dyzma z roznamiętnieniem wpatrywał się w walczących. W momentach niebezpiecznych tak z emocji zaciskał dłonie, że te aż trzeszczały w stawach. Przez zaciśnięte zęby wyrywały się mu raz po raz słowa zachęty:

Spocone cielska przewalały się po arenie, wśród stękania i charkotu przyduszonych gardzieli.

Pary atletów zmieniały się już kilkakrotnie.

Wreszcie przyszła kolej na walkę, która stanowiła główną sensację wieczoru.

Naprzeciw siebie stanęli dwaj najsilniejsi przeciwnicy.

Mistrz Polski, Wielaga, o potwornie szerokich ramionach i herkulesowych barach, z krótkim zdeformowanym nosem i wygoloną głową, robił wrażenie goryla. Naprzeciw wyższy i szczuplejszy Tracco o lśniącej skórze, pod którą grały wielkie supły mięśni, stał na rozstawionych nogach, przypominających dwa sękate pnie dębu.

Wśród zupełnej ciszy rozległ się gwizdek.

Przeciwnicy, nie śpiesząc się i mierżąc się spojrzeniami, szli ku sobie. Obaj oceniali poważnie czekającą ich walkę, lecz od pierwszego chwytu stało się jasne, że każdy z nich inną obrał taktykę. Polak chciał nadać walce błyskawiczne tempo. Włoch natomiast postanowił przeciągać zapasy jak najdłużej, licząc na zmęczenie przeciwnika.

Toteż prawie nie opierał się i po kilku chwytach dał się wciągnąć w piruet i położył się brzuchem na dywanie.

- Co on robi? - zapytała panna Marietta.

Wareda pochylił się ku niej i nie odwracając oczu od areny, objaśnił:

- To nazywa się masaż. Uważa pani, bić nie wolno, ale taki masaż jest dopuszczalny. Tym sposobem rozgniata się mięśnie karku i znacznie je osłabia.

Widocznie i Włoch doszedł do tego przekonania, gdyż poderwał się nagle i wymknąwszy się z rąk przeciwnika, chwycił go w pasie z tyłu.

Galeria przyjęła ten efekt rzęsistymi oklaskami.

W ogóle od początku nie ulegało wątpliwości, że wszystkie sympatie widowni są po stronie zapaśnika polskiego.

Tymczasem walka nie dawała rezultatów, co doprowadziło Wielagę do nieukrywanej wściekłości. Podniecały ją okrzyki z galerii:

- Wielaga, nie daj się!

- Wal Italiańca!

Oczy atlety nabiegły krwią, z piersi wydobywało się głuche rzężenie. Walka stawała się coraz gwałtowniejsza. Zwarte ze sobą ciała pokryły się kroplami potu.

Wielaga z wściekłością atakował przeciwnika, ten bronił się zawzięcie, lecz zawsze w dobrym stylu i zgodnie z regulaminem, podczas gdy Wielaga nie hamował już brutalnej żądzy pokonania Włocha, a nawet sędzia kilkakrotnie musiał interweniować, gdyż używał niedozwolonych chwytów.

Nagle udało mu się ująć Tracca w straszliwy chwyt, zwany podwójnym nelsonem. Ogromne jego ręce przesunęły się z tyłu pod ramionami Włocha i zwarły się na jego karku. Cyrk zamarł w oczekiwaniu.

Zapaśnicy trwali w kamiennym bezruchu, w bezruchu tak pełnym wysiłku, że kłęby mięśni zdawały się rozsadzać skórę.

- Przecie może się poddać - wzruszył ramionami pułkownik. Lecz Włoch nie myślał o poddaniu się. Znosił piekielny ból i było widoczne, że nie ustąpi.

Nagłym ruchem targnął przeciwnika w bok i nieznacznie podstawiwszy nogę, rzucił o ziemię i przywalił sobą na obie łopatki.

Cyrk zatrząsł się w posadach. Ogromny ryk, burza oklasków i tupanie tysiąca nóg zmieszały się w hałas, w którym zarówno gwizdek sędziego, jak i dzwonek przewodniczącego stały się nieme.

- Brawo, brawo, Wielaga! - ryczał Dyzma, aż mu pot wystąpił na czoło.

Tymczasem zapaśnicy podnieśli się z dywanu.

Wielaga kłaniał się dokoła, natomiast Tracco podszedł do stolika jury i coś mówił, pocierając siny kark.

Wreszcie hałas ucichł. Wówczas sędzia wyszedł na środek areny i oznajmił:

- Spotkanie zapaśnicze mistrza Polski, Wielagi, z mistrzem Włoch, Tracco, zostało nie rozstrzygnięte, gdyż Wielaga położył przeciwnika dzięki podstawieniu nogi, co jest chwytem niedozwolonym. Jury postanowiło...

Dalsze jego słowa zagłuszył ryk protestów.

- Nie podstawił nogi!

- Sędzia kalosz!

- Wielaga zwyciężył!

Wreszcie pozwolono dojść do głosu przewodniczącemu jury.

- Nieprawda, nie podstawił! - krzyknął Dyzma.

- To pan mówi nieprawdę - oburzył się przewodniczący.

Cyrk zatrząsł się od oklasków.

Przewodniczący podniósł się z miejsca i zawołał:

- W zapasach wyrokuje jury, a nie publiczność. Walka została nie rozstrzygnięta.

Nikodem stracił całkiem panowanie nad sobą i ryknął na cały cyrk:

Efekt był kolosalny. Z galerii podniósł się istny huragan oklasków, śmiechu i okrzyków, wśród których słowo użyte przed chwilą przez Dyzmę powtarzało się wciąż.

Nikodem wpakował ręce w kieszenie i powiedział:

- Chodźmy z tej budy, bo mnie szlag trafi. Wychodzili, śmiejąc się.

- Nie żadne eee... tylko popularność. Jutro cała Warszawa tylko o tym będzie mówiła. Zobaczysz. Ludzie lubią mocne słowa...

Nazajutrz nie tylko mówiono o tym, lecz i pisano. Niemal wszystkie dzienniki podały szczegółowy i pikantny opis awantury, a niektóre zamieściły nawet fotografię bohatera wieczoru.

Nikodem był zły na siebie.

- Co tam, drobiazg - pocieszał Krzepicki.

- Bo mnie rozzłościli, dranie!