Opłyń mnie, ciemny lesie,

owiń mnie, dżdżysta mgło:

niech mi się w oczach niesie,

co było duszą mą.

 

Niech staną mi przed wzrokiem

rzeczy lecące z mgłą;

otul mnie, mgło, pomrokiem,

otocz mnie, lesie, ćmą.

 

Kochałem cię, Wyżyno,

kochałem cię, o Dal!...

kochałem obcość duszy

i dumny w pustkach żal...

 

Kochałem cię, o słońce,

na zimnych pustkach hal - -

kochałem obcość duszy

i senny świata żal...

 

Kocham cię tak, o lesie,

i kocham tak twój śpiew:

że mógłbym wykląć z ciebie

anioła twoich drzew:

 

On, co się z szumem chwieje

lub śpi w milczeniu drzew:

ze skrzydeł swoich sieje

wieczystej ciszy siew.