Toteż Cezary wystawał codziennie przed biurem, badał urzędników i zbierał wiadomości w mieście. Wreszcie pochwycił wieść upragnioną. Pociąg miał nadejść! Był to ogromny esze1on wiozący mnóstwo Polaków do kraju. Niestety; sygnalizowano już z dala, że miejsca nie ma i że nikogo z Charkowa zabrać nie mogą. Cezary poruszył wszelkie sprężyny, żeby zabezpieczyć sobie w tym pociągu dwa miejsca, i czyhał dniami - nocami. Nie wiadomo było oczywiście, kiedy nadejdzie. Przewidywano, iż zatrzyma się w Charkowie na bardzo krótko, może na parę minut, właśnie w celu uniemożliwienia oczekującym wpakowania się do tego pociągu. Przewodnik wiozący reemigrantów, który przed władzami sowieckimi odpowiadał surowo za prze- kroczenie instrukcji, dawał znać naprzód, z dala, iż nikogo nié zabierze. Cezary nie tracił nadziei i wartował osobiście albo za pomocą łańcucha życzliwych, którzy litowali się w tym morzu bez litości nad jego ojcem.

I oto pewnej nocy dano znać: pociąg! Seweryn i Cezary rzucili się do stacji. Tutaj o pociągu niby to nic słychać nie było, lecz wieść sekretna dawała znaki i ostrzegła na migi: nadchodzi!

Obadwaj Barykowie nasłuchiwali. Starszy był tak zdenerwowany, rozstrojony i słaby, że ledwie mógł utrzymać się na nogach. Zdawało się, że przypadnie do ziemi i będzie nasłuchiwał. I oto w ciszy nocnej daleko - daleko rozległo się dudnienie głuche, zwiastun upragniony. Stali obadwaj nasłuchując na stacji słabo oświetlonej, ponurej i pustej. Dudnienie zbliżało się, wzmagało, rosło. Zamigotały daleko ruchome światła latarni. Wreszcie pociąg, ogrom ciemnoszary, wtoczył się na stację i stanął. Był to szereg wagonów z obmarzniętymi oknami i drzwiami. Sędziwe sople wisiały jak kudły i kłaki, z tego pasa ruchomych domków na głucho zabitych, zatarasowanych, zamkniętych. Gdy Cezary podskoczył i próbował otworzyć jedne, drugie, trzecie, czwarte i dziesiąte drzwi, daremnie wyłamywał sobie palce i wykręcał dłonie. Wszystkie drzwi były niezdobyte.

Z ostatnich wagonów wysunął się jakiś człowiek i szybko zdążał do dworca w poszukiwaniu władzy. Dwaj wędrowcy rzucili się do niego i nie pytając kim jest, zasypali go prośbami o wpuszczenie do pociągu. Okazało się, iż jest to właśnie przewodnik, inżynier Białynia. Seweryn znał tego człowieka przed laty za swoich urzędniczych czasów. Począł mu się przypominać i błagać o łaskę, o pomoc, o litość, o zabranie. Tamten przypomniał sobie Barykę - jakże - kochany pan Seweryn - Symbirsk - dawne dobre czasy! - lecz nic uczynić nie mógł. Nie mógł! Głową, wyraźnie głową odpowiada za przyjęcie nowego pasażera do pociągu! Pociąg jest już przeładowany, nabity. Na każdym niemal przystanku rewizja przegląda papiery uprawnionych do jazdy z tym eszelonem. Za przemycanie choćby jednego człowieka zagraża kara główna. Kara główna!

- Nie mogę! Z żalem, z najserdeczniejszym żalem, kochany panie Sewerynie... Nie mogę! Zwłaszcza dwu ludzi! Nie mogę! - jęczał przewodnik.

Radził poczekać na następny eszelon, który wtedy a wtedy pod takim a takim przewodnikiem ma nadejść. Tamten może będzie miał mniej ludzi, może będzie mógł przyjąć. Seweryn Baryka poniżył się do próśb najniższych Błagał. Skamlał. Zaklinał. Rzucił się do rąk inżyniera Białyni. Zapłakał okropnym starczym płaczem... Nic to nie pomogło. Nie mogło pomóc. Daremne były prośby i certacje Białynia tłumaczył szeptem, na ucho, że przecie łatwiej jest im zaczekać, nieco zaczekać, na następny pociąg, niż skazywać jego, Białynię, rodaka, dobrego znajomego, ba! przyjaciela, na utratę życia. A życiem - życiem! - swym odpowiada - itd. Cezary nie słuchał perswazji. W sposób ostry i gruby oświadczył, że ojciec jego dłużej czekać nie może - że żyją tu od tygodni jak troglodyci, czekając właśnie na możność wyjazdu - a gdy ta możność nadchodzi, każą im czekać! I na co? Czy na nową odmowną odpowiedź`? Czemuż to inni mogą jechać, a oni żadną miarą nie mogą? Białynia znowu począł tłumaczyć, że nie tylko oni dwaj, lecz i inni z Charkowa. Zgłaszały się setki i setki petentów, a odmówił, gdyż...

Do certujących się podszedł z tyłu jakiś człowiek, również podróżny, jadący tym samym pociągiem. Przysłuchiwał się rozmowie w milczeniu. Gdy Białynia jeszcze bardziej stanowczo, kategorycznie właśnie wskutek grubych argumentów młodego Baryki, odmawiał - tamten pociągnął Seweryna za kurtkę i popchnął go ku końcowi pociągu. Sam przemówił do inżyniera Białyni:

- Śmierć? Śmierć Za zabranie tych dwu?

- Śmierć! - krzyknął inżynier.

- Śmierć - możliwe - wszystko możliwe. Ale ich zabrać musimy.

- Ja ich nie biorę! - wołał głośno Białynia. - Nie biorę! Nie biorę!

- Toteż nie ty ich bierzesz, tylko ja. Zwalisz winę na mnie. Jeżeli się wykryje, zwalisz winę na mnie. Ty o niczym nie wiesz, pierwszy raz słyszysz - znat' nie znaju, wiedat' nie wiedaju - ja ich pod sekretem, w tajemnicy przed tobą zabrałem. Ja za nich łbem odpowiadam: kwita.

Białynia zakotłował się na miejscu, Zatupał nogami, zapiszczał od niezbitych argumentów, ale tamten drugi - chudy, wysoki, przygarbiony - popędził przed sobą Baryków. Kazał im przeleźć pod wagonami na drugą stronę i sam przelazł na czworakach. Potem biegli we trzech, chyłkiem, co tchu, aż na sam koniec ogromnego szeregu milczących wozów. Przy ostatnim wagonie ów czarny wgramolił się na stopień wiszący kędyś wysoko nad ziemią, Z trudem niemałym odryglował zamek i odciągnął drzwi zasunięte, skrzypiące zjadliwie na mrozie. Wezwał obydwu niecierpliwym rozkazem:

- Pchajcie się na sam spód. Pod tułupy! Leżcie cicho i żeby waszego ducha nie było słychać. Dalej!

Ojciec i syn wwindowali się wzajem między jakieś cuchnące kożuchy i przypadli na nich. Czarny zasunął drzwi, zaryglował i zeskoczył. Wkrótce potem pociąg szarpnął się gwałtownie. Bufory poczęły obijać się o siebie, a koła, skrzypiąc, obracać na szynach. Seweryn Baryka przycisnął do serca rękę syna:

- Jedziemy! - wyszeptał.

- Jedziemy. . .


POPRZEDNI ROZDZIAŁ

SPIS TREŚCI

NASTĘPNY ROZDZIAŁ