PAW I ORZEŁ

 

Paw się dął, szklniące pióra gdy wspaniale toczył.

Orzeł górnie bujając, gdy go w locie zoczył,

Rozśmiał się i przeleciał. Wrzasnął paw - w śmiech ptacy.

"Nie znają się - powtarzał - na rzeczach prostacy".

"Znają się - rzekł mu orzeł - wdzięk cenić umieją,

Ale gardzą przysadą i z dumnych się śmieją".