POWIEŚĆ

1

Opiszę najprzód mego bohatera,

Jak chodzi do szkół i chłostę pobiera:

Z zadowoleniem wielkim czytelników,

(Nie dokończoną wciąż, więc zawsze nową!)

2

Przebiorę w kontusz; indziej przypowiastkę

Gburną osłonię wełnianą krakuską:

Rozegżę starców i spłonię niewiastkę;

I już dobiegnie rangi oficera...

(Gdy młodszy jego brat chłostę pobiera!)

3

Tu zrobię małe - lecz rzewne - zboczenie,

Wracając na wieś mego bohatera;

Opiszę kuchnię: sosy i korzenie,

I jak się złoty hydromel podbiera;

Potem znów ucztę i znów rozrzewnienie!

4

Końca takowej nie ma odysei,

Przeprowadzonej krwią przez pokolenia;

Wiersz każdy z wierszem, jak krańce alei,

W perspektywiczne z-wieją się odcienia,

Lipowym z góry osypując kwiatem

Cichość... gdzieniegdzie śmiech... lub groźba batem.

5

I - jako w Danta piekle narodowym

(Więcej toskańskim niż stara Florencja!) -

Tak - w mojej pieśni - zamiotem wirowym

Zbierze się cała poezji esencja:

(Z tego jest respekt starszych i atencja...)

6

Lecz! Pod stopami drżą mi sarkofagi,

Wzdryga się Niebo i piorun rozlega:

Że pióro więcej miałoby powagi,

Bielejąc martwo gdzieś u stawu brzega!