FORTEPJAN SZOPENA

do Antoniego C.............

I

Niedocieczonego wątku ?

- Pełne, jak Myth,

Blade; jak świt...

- Gdy życia koniec, szepce do początku:

II

Byłem u Ciebie w dni te, przedostatnie,

Do upuszczonéj przez Orfeja lyry,

W której się rzutu-moc z pieśnią przesila,

I rozmawiają z sobą struny cztéry;

Trącając się,

Po dwie - po dwie -

I szemrząc z cicha:

III

Byłem u Ciebie w te dni, Fryderyku!

Którego ręka, dla swojéj białości,

Alabastrowej - i wzięcia - i szyku,

I chwiéjnych dotknięć jak strusiowe pióro;

Mięszała mi się w oczach z klawiaturą

Z słoniowéj kości...

I byłeś jako owa postać, którą

Niźli je kuto;

Odéjma dłuto

Genjuszu - wiecznego Pigmaliona!

IV

A w tém, co-ś grał - i co? zmówił ton - i co? powié

Choć inaczej się echa ustroją,

Niż gdy błogosławiłeś sam ręką Swoją

Wszelkiemu akordowi -

A w tém, co-ś grał: taka, była prostota

Doskonałości Peryklejskiej,

Jakby, starożytna która Cnota,

W dom modrzewiowy wiejski

Wchodząc: rzekła do siebie,

V

I była w tém Polska, od zenitu

Wszechdoskonałości dziejów

Wzięta, tęczą zachwytu -

Taż sama, zgoła,

Złoto-pszczoła...

(: Poznał-ci-żebym ją, na krańcach bytu!...:)

VI

I - oto - pieśń skończyłeś - - i już więcéj

Nieoglądam Cię - - jedno słyszę:

Coś?.. jakby spór dziecięcy ?

A to jeszcze kłócą się klawisze

O niedośpiewaną chęć:

I trącając się z cicha

Po ośm - po pięć -

Szemrzą: "począł-że grać? czy nas odpycha??."

VII

O Ty! - co jesteś Miłości-profilem

Te - co, w Sztuce mianują Stylem,

Iż, przenika pieśń, kształci kamienie...

Gdzie zaś, ani historyi zenit jest;

Zwiesz się razem: Duchem i literą

I "consumatum est..."

Jakikolwiek jest Twój i gdzie?.. znak...

Czy w Fidiasu? Dawidzie? czy w Szopenie?

Czy w Eschylesowej scenie?..

Zawsze - zemści się na Tobie: BRAK..!

- Piętnem globu tego niedostatek:

I woli wyrzucać wciąż przed się, zadatek!

- Kłos?.. gdy dojrzał jak złoty kometa;

Ledwo że go wiéw ruszy

Dészcz pszenicznych ziarn pruszy,

Sama go doskonałość rozmieta...

VIII

Oto - patrz Fryderyku!... to, Warszawa

Pod rozpłomienioną gwiazdą

Dziwnie jaskrawa -

- Patrz, organy u Fary, patrz! Twoje gniazdo:

Owdzie - Patricjalne domy stare

Jak Pospolita-rzecz,

Bruki placów głuche i szare

I Zygmuntowy w chmurze miecz.

IX

Patrz!... z zaułków w zaułki

Kaukaskie się konie rwą

Jak przed burzą jaskółki

Wyśmigając, przed półki;

Po sto - po sto - -

- Gmach, zajął się ogniem, przygasł znów,

Zapłonął znów - - i oto, pod ścianę

Widzę czoła ożałobionych wdów

Kolbami pchane -

I znów widzę, acz, dymem oślepian

Jak, przez ganku kolumny

Sprzęt podobny do trumny

X

Ten!.. co Polskę głosił, od zenitu

Wszechdoskonałości Dziejów

Wziętą, hymnem zachwytu -

Polskę; przemienionych kołodziejów:

Ten sam - runął - na bruki, z granitu!

- I oto: jak zacna myśl człowieka,

Potérany jest gniéwami ludzi:

Lub, jak, od wieka

I - oto - jak ciało Orfeja

Tysiąc passyi rozdziéra go w części;

*

Lecz Ty? - lecz ja? - uderzymy w sądne pienie

Nawołując: "Ciesz się późny wnuku!..

*