DO PANI NA KORCZEWIE

1

Jest sztuka jedna, co jak słońce w niebie

Świeci nad wiekiem:

Mieć moc pocieszać, moc -- zasmucać siebie,

A być człowiekiem!

2

Trudna -- bo Mistrzem jest tylko ten, który

Odszedł daleko,

By kiedyś wrócił na obłokach z góry,

Światłości rzeką -- --

3

Uczeń podrzędny -- i ja -- w tej trudności

Udział mój wziąłem

I nieraz w marmur tnę rzeczywistości

Z Michał-Aniołem.

4

Dotknąwszy tronu,

Zacnemu łonu!

5

Gdy drugą ręką nieraz gnany wiatrem

Łachman mię witał:

Skąd w życiu wszystko to, co już teatrem,

Jakbym przeczytał!

6

Dlatego Panię, innymi drogami

Tamże zabiegłą,

Spostrzegło serce me, prawie ze łzami

Oko spostrzegło.

7

Bo suknia Pani jest z tegoż zakonu

Domowej przędzy:

Bogactwo dało Ci znać nędzę-tronu,

Serce -- tron-nędzy!

8

I stoi klasztor nasz na podwalinach

Po ludzku-Boskich,

Tradycji włoskich!

9

Bo z starej Padwy i z Bolonii małej,

Z Rzymu ogromów

Przynieśli Ojce wiecznej odłam skały

W posadę domów.

10

I zbudowali ten gmach, gdzie kolumny

Są charaktery --

A każdy sam jest, i że sam -- to dumny

Król swojej sfery.

11

I nie jest szczęsny on jak Serafowie,

Lecz pobłażliwy;

I święty nie jest, bo hełm ma na głowie,

Miecz w ręku krzywy --

12

I każdy filar tylko jest lennikiem

Bogu-praktycznym --

Pilaster każdy jest tylko setnikiem

Ewangelicznym --

13

Lub do Debory:

Stopa jej mocna i ręka nie drobna --

Umysł nie chory.

14

Lecz klasztor taki w obłoki nie wzleci,

Bo ledwo wstanie --

Wraz go rączkami zatrzymają dzieci,

Jak znaną Panię. --

15

Ta -- rąbek sukni tam i owdzie z-szarga

-- A czasu swego powie o niej Skarga:

Że żyła z Bogiem.