DO OBYWATELA JOHNA BROWN

(Z listu pisanego do Ameryki w 1859, listopada)

Przez Oceanu ruchome płaszczyzny

Ta lecieć długo będzie do ojczyzny

Wolnych - bo wątpi już: czy ją zastanie?...

- Czy też, jak promień Twej zacnej siwizny,

Biała - na puste zleci rusztowanie :

By kata Twego syn rączką dziecinną

Kamienie ciskał na mewę gościnną!

Więc, niźli szyję Twoją obnażoną

Spróbują sznury, jak jest nieugiętą;

Więc, niźli ziemi szukać poczniesz piętą,

By precz odkopnąć planetę spodloną -

A ziemia spod stóp Twych, jak płaz zlękniony,

Pierzchnie -

więc, niźli rzekną: "Powieszony..." -

Rzekną i pojrzą po sobie, czy kłamią? - -

Więc, nim kapelusz na twarz Ci załamią,

By Ameryka, odpoznawszy syna,

Nie zakrzyknęła na gwiazd swych dwanaście:

"Korony mojej sztuczne ognie zgaście,

Noc idzie - czarna noc z twarzą Murzyna!"

*