DO L.K.

I

Mówią dziś ludzie, że to wieść zmyślona --

Że tego nigdy nie było na świecie...

By głaz wtórował lutni Amfijona;

-- Mówią tak ludzie dziś... (a ludzie przecie

Umiarkowani, jak serce, gdy kona

Według prawideł medycznej nauki!...) --

Ci wiedzą wszystko... aż zganią ich wnuki!

II

Dlatego niechże będzie to zmyśleniem,

Że gdy Amfijon strunę z struną przędzie,

To w takt mu kamień wtóruje z kamieniem --

Niech sobie bajką to piastunek będzie,

Niech sobie będzie to nianiek gawędką...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

III

Sprzeczać się nie chcę -- bo stepów odłogi

Puste gdy spotkam, omijam je prędko --

A wiatr gdzie palmy poruszyć nie może,

Bo palmy nie ma, tam, oczy zwróciwszy

Do gwiazd, wystarczy raz zawołać: "Boże!" --

I wiedzieć, że jest w niebie step szczęśliwszy...

IV

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

V

Ja wiem, że Amfion żył -- więc się spodziewał

VI

Co każdą wiosnę lutnię swą strojąca;

Ta cicho pada tam i tam... jak manna,

Naturę śpiącą w długie rzęsy trąca,

Zielonych włosów jej podejma sploty

I szepce: "Powstań, Pani wszech-służąca,

Ogarnij kibić darnią szmaragdową ! --

Dyjadem z ptasząt lata ci nad głową,

Lipy wzdychają -- i wierzbowe fletnie,

Rozmiłowane w rosach, grają z dala -- --

Woły, jak bogi egipskie, szlachetnie

Idą -- za nimi ziemia się przewala..."

VII

O której dumał w namiotach Gedeon,

Gdy, kamienując proroków, go wietrzą,

-- Lecz ufa owy mąż, aż sto tysięcy

Miedzianych na raz trąb uderzy w mury,

I jęki wielkie, jako ryk bydlęcy,

Uderzą w czarne czarnych turm marmury,

Brązy się stopią i bronie się zleją

Na instrumenta muzyckie bez miary:

VIII

Pani, ja Tobie dziękuję uprzejmie,

Jak muzyk, dobry obywatel w sejmie --

Dziękuję Tobie sercem...

...i wierszami.

1861