W dzień złożenia zwłok Mickiewicza na Wawelu

 

Gdy na ziemię padł sztandar zdeptany,

Znak królewski z orłem i pogonią,

Gdy go wodze i dumne hetmany

Już przed wrogów zniewagą nie bronią,

Gdy go w strzępki stargała niewola

I pokryła noc milczenia głucha...

On go pierwszy uniósł z walki pola

I zamienił w jasny sztandar ducha,

I nad Polską rozwinął w błękicie,

Dając w pieśni nieśmiertelne życie.

1890