Na obchód Słowackiego

 

Poeto! oskarżono ciebie przed narodem,

Że kazałeś bezwładnym poruszać się bryłom

I po swej śmierci, niosąc pieśń jak sztandar przodem,

Prowadziłeś bezbronne zastępy na wyłom,

Gdzie bez nadziei zwycięstw lały krew obficie.

Jeśli to twoją winą, że budząca życie

Pieśń jak orkan wstrząsnęła śpiącą grobów ziemię

I na chwilę zwiększyła naszych nieszczęść brzemię,

Krwawe widmo ojczyzny wywołując z trumny -

Jeśli to twoją winą, że pchany rozpaczą

Naród zerwać chciał więzy - to możesz być dumny!

Ci, którzy ucierpieli najwięcej - przebaczą,

I Polska ci przebaczy, kochający synu,

I nie będzie dla ciebie żałować wawrzynu.

Bo święte hasła twoje - to nie hasła chwili,

Co przepadają marnie w ciężkich dniach rozbicia;

Wiara twa nie zawiedzie, miłość nie omyli,

Lecz poprowadzi naród do nowego życia.

Mylą się pokolenia w dróg swoich wyborze,

Jednak cel postawiony mylnym być nie może.

Gdyby nie głos natchniony narodowej lutni,

Który nie dał zmęczonym usypiać w letargu,

Czymże byśmy dziś byli my, nędzarze smutni?

Gromadą niewolników na publicznym targu,

Narodem bez przyszłości, bez celu, bez cześci,

Którym pan jego gardzi, chociaż czasem pieści.

 

Wprawdzie by nas żywiła szczodrzej polska gleba,

A plon nasz by nie poszedł na pastwę płomieni,

Wprawdzie byłoby lepiej tym zjadaczom chleba,

Którzy się tuczyć pragną, z losem pogodzeni,

Lecz nad przyszłością naszą noc by zaszła głucha

I naród cały został bez serca i ducha...

 

Że tak nie jest - to twoja, o poeto, wina;

Więc potomność już wyrok ogłaszać poczyna,

I laur, który od dawna tobie się należy,

Pośród nowych pokoleń bierzesz z rąk młodzieży.

17 marzec 1882