* * *

 

Noc mi rzuciła swą czarną zasłonę

na serce - a okręt mój płynie wśród lodu.

Wyskoczę na brzeg - pójdę do mar swych ogrodu.

Pan Jezus furtę ozwarł - ma zranione

czoło, lecz w oczach ironii błyskanie.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Pan Jezus śmieje się - i księżyc gasi.


SPIS WIERSZY