AD DREVICIUM STRENA

 

Mos fuit quondam, venerande praesul,

Qui manet nostrum celebris per aevum,

Ut, novum cum curriculo referret

Delius annum

 

Cumque bifrontis nova sacra Iani

Venerant, quisquis dominis, patronis

Et daret caris sociis, amatis

Donaque amicis.

 

Hunc ego ritum cuperem vetustum

Insequi, stipata foret crumina

Nummulis fulvis mea si, sed illam

Torquet egestas.

 

Ergo, quid donem, tibi quid dicamve,

Nescio. Qui nil habet, is nihil dat,

Multa qui clausa retinet sub arca,

Multa det ille.

 

Dona demulcent superos, Tonantem

Dona placarunt Erebique regem

Dona flexerunt, homines deosque

Munera vincunt.

 

Si darem fulvo pateras ab auro

Aut Erythraeis lapides sub undis

Arte collectos Tyriove tinctam

Murice lanam,

 

Plus tibi certe et merito placerent,

Quam meas quod do steriles Camenas,

Quae mihi somnos adimunt meamque

Saepe quietem.

 

Ast soli desunt mihi magna culti

Iugera et desunt rutili metalli

Vasa, sub Rubro latitant nitentes

Aequore gemmae.

 

Qui suo donat, quod habet, patrono,

Qui suis mittit, quod habet, propinquis

Quique dat caro, quod habet, sodali,

Sat, puto, fecit.

 

Sit tibi felix novus, annus iste,

Faustior semper redeat, senectam

Afferat sanam, Pylii senisque

Saecula praestet.

 

Di tuis coeptis faveant deaeque,

Ianus aspiret geminus secunde

Iam tuis votis, pater alme, vatum

Portus et aura.