XXIV

 

Przez chwilę możesz ślepą być zaporą,

Niszczącą siłą, jadowitym lekiem,

Którym natura leczy ludzkość chorą -

Tamą, rzuconą przed strumieni ściekiem,

 

Ażeby w wielkie rozlały jezioro,

A którą zaraz, z jutrem niedalekiem,

Wezbrane wody skruszą i zabiorą:

Tylko już wolnym nie będziesz człowiekiem!

 

Z wolności wieczne prawa cię wywłaszczą,

A tych nie zwalczysz żadną ziemską władzą -

Ni żądłem żmii, ni tygrysa paszczą.

 

Choć tryumf zgubnym twym dążnościom dadzą,

Z chwilą, gdy tajne cele przeprowadzą,

Wraz z tobą - dzieło twoje zaprzepaszczą!

5 grudzień 1888